บทละครโทรทัศน์ ฝันเฟื่อง ตอนที่ 5 หน้า 2
รัฐรวีรู้สึกว่าอีกฝ่ายช้าไม่ทันใจ “ให้ชั้นพิมพ์เองไหม?”
“นี่มันเครื่องผม! คุณวีไปขอเบอร์เค้าแล้วโทรคุยกันเองเลยไหม!” อาทิตย์ประชด
“ขอแล้วเค้าไม่ให้” รัฐรวีทำเสียงอ่อยๆ
“สม!”
อาทิตย์กดพิมพ์ข้อความต่อ
วิไลลักษณ์อ่านข้อความ “คุณอาทิตย์บอกว่าคนขับรถเค้าฝากถามถึงน่ะค่ะ” หญิงสาวชักไม่พอใจ “คุณอาทิตย์นี่ยังไง ตั้งแต่วันก่อนที่มาบ้านเราแล้ว ปล่อยให้คนขับรถลามปาม ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง”
“ก็คนขับรถนั่นเค้าไม่รู้นี่จ๊ะว่าชั้นเป็นใคร เค้าคงคิดว่าชั้นเป็นพี่มณ พี่เลี้ยงของวิไลลักษณ์”
“ให้วิไลตอบไปว่ายังไงดีคะ ต่อว่าไปเลยดีไหม?”
“จะไปว่าเขาทำไมล่ะ ไม่ต้องว่าอะไรไปหรอก ก็บอกว่าสบายดีไปเฉยๆ ก็พอ”
วิไลลักษณ์พิมพ์ตอบกลับไป
“สบายดีเหรอ..งั้นแกพิมพ์ไปขอนัดคุณวิไลลักษณ์ทานข้าวซิ แล้วบอกให้เค้าชวนพี่เลี้ยงเค้าออกมาทานข้าวด้วย” รัฐรวีสั่งอาทิตย์
“ลำพังชวนคุณวิไลลักษณ์ออกมายังลำบาก นี่จะให้ชวนพี่เลี้ยงเค้าด้วยเนี่ยนะครับ?”
“งั้นบอกไปว่าเห็นว่าสนิทกัน ก็เลยชวนออกมาเดินเป็นเพื่อน เผื่อคนรู้จักมาเห็นจะได้ไม่ดูว่าอยู่กับแกสองต่อสองไง”
“ไปๆ มาๆ คุณวีนี่กะล่อนกว่าผมอีกนะ”
“ ไม่ต้องชม! พิมพ์ไป!” รัฐรวีสั่ง
สักครู่ได้ยินเสียงมือถือดังว่ามีข้อความเข้า ทั้งคู่รีบดูข้อความพร้อมกัน “ขอคิดดูก่อน”
ทั้งอาทิตย์ รัฐรวีต่างเงยหน้ามามองหน้ากัน แล้วตกใจที่หน้าใกล้กันมาก สองคนผละออกจากกันทันที
วิไลลักษณ์อึ้งๆ ที่มณฑิราบอกให้พิมพ์ตอบอาทิตย์ “ทำไมคุณมณให้วิไลตอบไปแบบนั้นล่ะคะ คุณมณจะปลอมตัวเป็นพี่เลี้ยงของวิไลออกไปเจอเค้าอีกเหรอ”
“ก็ตอนนี้วิไลยังไม่กล้าบอกความจริงกับเค้าไม่ใช่เหรอ? ถ้างั้นชั้นก็จะช่วยเธอให้ถึงที่สุดแล้วกัน” มณฑิราเอ่ยตอบจริงจังทำให้หญิงสาวรู้สึกแย่ที่ดึงมณฑิราลงมาเกี่ยวข้อง
“แกว่าเค้าจะไปไหมวะ?” รัฐรวีถามอาทิตย์ขณะกำลังเดินออกจากร้านกาแฟ