บทละครโทรทัศน์ ฝันเฟื่อง ตอนที่ 5 หน้า 4
“ท่าทางจะรวยมากนะครับ”
“ไม่รวยได้ไง ก็บ้านเค้าทำธุรกิจกับบ้านชั้น...ถ้าเค้าจับได้ว่าคนขับรถชั้นไปหลอกเค้า ชั้นเอาแกตายแน่!” รัฐรวีขู่ทำเอาอาทิตย์หน้าซีดทันที
ที่สวนหน้าบ้านคุณหญิงหิรัญญิการ์ ภูวเดชเดินคุยถือโทรศัทพ์เข้ามาพร้อมหิ้วกระเช้าผลไม้กำลังจะเข้าบ้านคุณหญิง “นี่คุณมณอยู่ที่บ้านคุณหญิงหิรัญญิการ์รึเปล่าครับ ผมอยู่ที่หน้าบ้านท่านแล้ว” ชายหนุ่มรีบออกตัว “...เปล่าครับ! ผมไม่ได้ตามคุณมณ ผมแค่จะเอากระเช้ามาไหว้ท่านเฉยๆ เดี๋ยวเจอกันนะครับ” ภูวเดชกดวางสาย ยิ้มออกมาที่ตื๊อสำเร็จ
ภูวเดชเดินมาที่สวนหน้าบ้าน แล้วเห็นผู้หญิงแต่งตัวมิดชิดกำลังนั่งทำสวน ชายหนุ่มสั่ง “นี่เธอ! รับตะกร้าไปหน่อยซิ หนัก!”
หญิงสาวยื่นมือมาจะรับ ภูวเดชดึงกระเช้ากลับ “เอ้า ไปล้างมือก่อนสิ เดี๋ยวดินก็มาเปื้อนของเลอะหมด”
ผู้หญิงคนนั้นเดินไปล้างมือ
“แล้วนี่คุณหญิงนั่งที่ศาลาในสวนอีกใช่ไหม ไม่รู้จะชอบอะไรนักหนา ร้อนก็ร้อน แมลงก็เยอะ” ภูวเดชบ่นๆ ให้หญิงสาวที่เค้าคิดว่าคือสาวใช้ฟัง
ผู้หญิงคนนั้นพูดทั้งที่หันหลังอยู่ “ชั้นชอบเพราะมันร่มรื่นดี”
“ไม่นะ...” ภูวเดชพึมพำ เขาเห็นผู้หญิงที่หันหลังอยู่กำลังถอดหมวก ผู้หญิงคนนั้นคือ คุณหญิงหิรัญญิการ์ ชายหนุ่มยกมือไหว้ เสียงอ่อยๆ “สวัสดีครับคุณหญิงป้า”
“ตะกร้าหนักไม่ใช่เหรอ ให้อิชั้นช่วยถือไหมคะ?”
ภูวเดชทำหน้าจ๋อยๆ “ไม่เป็นไรครับคุณหญิงป้า”
คุณหญิงมองภูวเดชแบบไม่ชอบหน้า
ที่ห้องรับแขกภายในบ้านของคุณหญิงหิรัญญิการ์ คุณหญิงซึ่งตอนนี้ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว นั่งหน้านิ่งๆ อยู่ที่เก้าอี้ห้องรับแขก ข้างๆ มีมณฑิรานั่งอยู่ด้วย
ภูวเดชนั่งตัวลีบ “ความจริงเราไปนั่งที่ศาลาในสวนก็ได้นะครับ”
คุณหญิงบอกปัดกึ่งประชด “อย่าเลย ร้อนก็ร้อน แมลงก็เยอะ” ภูวเดชจ๋อยอีก “แล้วนี่จะไปจะมา ไม่คิดจะบอกชั้นล่วงหน้าเลยใช่ไหม สังคมไทยเดี๋ยวนี้มารยาทเค้าเป็นอย่างนี้แล้วเหรอ?”
“ผมชอบเซอไพรส์น่ะครับ”