บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญ ตอนจบ
คุ้มนางครวญ ตอนจบ
แก้วน้ำตาคลอ นิ้วมือดีดซึง เสียงซึงดังทีละตัวโน๊ต ฟังดูเหมือนใจที่จะขาดรอน น้ำตาแก้วหยดลงบนซึง นิ้วมือดีดแก้วดีดต่อไป จู่ๆ สายซึงก็ขาดสะบั้น สายซึงนั้นบาดนิ้วแก้ว เลือดแก้วหยดลงบนซึง จู่ๆ ก็ซึมวาบหายลงในซึง เกิดกระแสประหลาดแสงสีเขียวเรืองปรากฏ แก้วผวาลุก ตกใจ หวาดกลัว แต่ความลุ่มหลง ยินดีก็ท่วมท้นขึ้น เสียงยอดหล้าดังขึ้นแผ่วเบา
“แก้ว เจ้าแก้วของข้า”
ที่ห้องพักคนไข้มหาจรวยพักอยู่ นานนับอาทิตย์ แผลแหวะที่คอยังไม่หายดี มีผ้าพันแผลปิดหนา มหาจรวยผวาลุกนั่งจากฝันร้าย แล้วลังเลคิดว่าเป็นเพียงฝัน
“เป็นไปไม่ได้”
ณ แหล่งราตรีในเชียงใหม่ มีผับบาร์อยู่ติดกันเป็นแถบ เสียงไฟตกแต่งหลากสี นักท่องเที่ยวทั้งไทยและเทศขวักไขว่ รถของแก้วแล่นมาชะลอความเร็วลง ในรถหลังพวงมาลัยแก้วมองดู ที่โต๊ะหน้าบาร์ มีชายวัย 25 ปี 3 คนนั่งดื่มกิน ดูแข็งแกร่ง สุขภาพสมบูรณ์ บนเบาะข้างตัวแก้ว แสงสีเขียวเรืองจากซึง
“เจ้ารู้ว่าต้องทำอันใด”
แก้วเหมือนลังเลแต่แล้วก็มั่นใจ แสงสีเขียวอาบร่างแก้ว
จันทรา พิมพ์ดาว พิมพ์เดือนนั่งอยู่ที่โซฟา ส่วนที่พื้นใบเฟิร์นนั่งจ้องดูช่องบันเทิงที่เปิดเสียงไว้เบาๆ จันทราส่ายหน้า “เรื่องที่คุณหมอตฤณสะกดจิต คุณตรีจนรู้เรื่องราวทั้งหมด ตรงกับที่ยายเดือนค้นมาได้เลย”
พิมพ์เดือนเชิ่ด “หนูค้นเจอก่อนอีตาหมอจิตตั้งหลายวัน”
พิมพ์ดาวถอนใจกับเรื่องที่ตรีภพมาถ่ายทอด จนไม่สนใจน้องสาว
“เถรกระอำใส่ร้ายหนูเป่าหูเจ้ายอดหล้าจนทำให้เกิดความพินาศได้ขนาดนี้เลยนะคะ”“ความวุ่นวายในโลกนี้ที่เกิดจากการกระพือความเท็จ มันไม่มีวันสิ้นสุดหรอกลูก ไม่ว่าจะยุคเถรกระอำ ยุดนี้ หรืออีกร้อยปีข้างหน้า”
“แต่หนูก็มีส่วนทำให้เจ้ายอดหล้าต้องแค้นข้ามภพข้ามชาติแบบนี้”