บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญตอน 2 หน้า 5
“นี่เลิกพูดถึงชาวบ้านเถอะ เรื่องงานน่ะว่ายังไง วันนี้ไอ้แก้วมันนัดส่งเรื่องย่อแล้วไม่ใช่หรือ”
จอคอมพิวเตอร์โน๊ตบุค มีคำว่า เรื่องย่อ แล้วจากนั้นคือความว่างเปล่า โน๊ตบุคนั้นถูกวางทิ้งอยู่บนโต๊ะกาแฟ ส่วนแก้วนั้นนอนหงายอยู่บนเตียงมีท่าทางหมดอาลัยตายอยาก บนเตียงรกไปด้วยจดหมายเรียกเก็บเงิน เช่น ค่าโทรศัพท์ ค่าผ่อนเครื่องใช้ไฟฟ้า รวมทั้งจดหมายยื่นคำขาดของบริษัทเครดิต มีโทรศัพท์เข้า แก้วเอาขึ้นมาดูเบอร์แล้วคอหด รีบกดปิดเครื่อง แล้วถอนใจโล่งอก ทันทีทันใดมีเสียงเจ้าหนี้ทุบประตูห้องดังสนั่น
“ไอ้แก้ว ไอ้แก้ว”
แก้วลุกพรวดมายืนเก้กังกลางห้อง
“กูรู้ว่ามึงอยู่ข้างใน มึงเปิดประตูมาซะดีๆ”
แก้วย่องไปเอาหน้าแนบฟังเสียงที่ประตู แล้วผงะเมื่อประตูถูกทุบแรงกว่าเดิม
“มึงจะเปิดหรือจะให้กูพังเข้าไป”
แก้วผงะถอยออกมายืนเหลียวซ้ายแลขวาแล้ววิ่งไปที่ระเบียง
ซอยเปลี่ยวถนนคอนกรีต สองข้างทางเป็นป่าหญ้า แก้วเดินอย่างเร่งรีบมาตามทางก้มหน้าเอามือป้องหัวเหมือนจะบังแดด มีรถยุโรปคันใหญ่ติดฟิล์มดำมืดสวนมา รถแล่นผ่านแก้วไป แก้วเหลือบมองดูรถอย่างโล่งใจแล้วเดินต่อ ทันใดนั้นรถคันนั้นเบรคเอี้ยดแล้วตีวงกลับ คนขับรถเลื่อนกระจกลงถาม “คุณแก้ว คุณแก้วใช่ไหม”
แก้วร้องออกมาคำหนึ่งเริ่มออกวิ่ง รถคันนั้นขับไล่ตามจนทัน กระจกรถอีกด้านถูกเลื่อนลง เห็นชายแต่งตัวภูมิฐานร้องเรียก “คุณแก้ว!”
แก้วยังไม่หยุด คนขับเร่งเครื่องแล้วหักขวาง แก้วเบรกไม่ทันชนรถโครมแล้วหงายลงก้นจ้ำเบ้ากับพื้น คนขับรถ ชายภูมิฐานลงมายืนค้ำ แก้วยกมือไหว้ท่วมหัว “อย่าทำผมเลย ตอนนี้ผมไม่มีจริงๆ” ประตูรถตอนหลังเปิดออก ตาทองก้าวลงมาอีกคน “คุณแก้ว โธ่ ลุกขึ้นก่อนครับ”
“พวกเรามาจากคุ้มเวียงแก้ว ผมเป็นทนายของตระกูล”
“พวกเรามาเชิญคุณกลับไปที่คุ้มครับ” ตาทองเสริม
แก้วยังคงงงเป็นไก่ตาแตก
ฐาปกรณ์ยืนหน้าบึ้งอยู่ที่โต๊ะทำงาน มาดามสุนั่งไขว่ห้างอยู่ที่โซฟา ตรีภพยืนอยู่กลางห้องมีอาการหนักใจ “ทางอพาร์ทเม้นท์เขาว่ายังไงครับ”
“ไอ้แก้วไปเชียงใหม่ แล้วมันเสือกไปอะไรตอนนี้” ฐาปกรณ์หงุดหงิด
“มองในแง่ดี มันอาจจะไปหาข้อมูล เขียนเรื่องให้พี่ก็ได้”
ตรีภพถอนใจนั่งลง มาดามสุพูดเยาะๆ “เห็นไหมล่ะ ฉันเตือนแล้ว ว่าไอ้แก้วนี่ขี้เกียจตัวเป็นขน ละครยาวบางเรื่องมันเขียนอยู่ตั้ง 2 ปี ไอ้ที่จะมาเขียนเดือนเดียวเสร็จน่ะ ฝันไปเถอะ”
ฐาปกรณ์พูดกับตรีภพ “ไง นายเป็นตัวตั้งตัวตีอยากให้มันมาเขียนไม่ใช่หรือ”
ตรีภพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “แต่มันรับปากผมเป็นมั่นเป็นเหมาะนะครับ”
“เฮ้อ ฝีมือมันดีจริง แต่ไอ้เรื่องติสท์แตกเกินเหตุนี่มันไม่ไหวจริงๆ” ฐาปกรณ์บ่น