บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญ ตอนที่ 21 หน้า 3
24 กุมภาพันธ์ 2557 ( 16:37 )
1.2M
“แต่เมื่อคืนผมแทบไม่ได้แตะเลยนะครับ พ่อเลี้ยง”
“พวกเด็กๆ บอกว่าเห็นเจ้าอยู่ในงานตลอดเวลา...แล้ว...แล้วเมื่อคืนมันอะไรกันแน่...”
ธาดายิ่งคิดยิ่งปวดหัว ราเชนทร์ขยับจะพูด ธาดาชี้หน้า
“มึงอย่าพูดนะ ว่า เมื่อคืนกูขึ้นเตียงกับผี”
ราเชนทร์ทำหน้าปั้นยาก กลืนน้ำลายเอื้อก
ราเชนทร์เดินกระปลกกระเปลี้ยมาตามทางเดิน เปิดประตูห้องพักเข้าไป ในห้องปิดม่านไว้มือมิด มองไปเห็นร่างหนึ่งยืนเป็นเงาดำ ราเชนทร์ร้องเหวอออกมา พร้อมกับร่างนั้นร้องกริ๊ด
“ว้าย แอสโฮล ยูแหกปากร้องทำไม ไอเลยตกใจไปด้วย”
มาลารินหันไปรูดม่านในห้องสว่างขึ้น ราเชนทร์ทรุดนั่งลงบนเตียง
“ไอคิดว่ายูเป็นผีน่ะซี”
มาลารินก้าวมาใกล้ “ทำไมยูลุกไลก์เฮลขนาดนี้”
“ยูบอกว่าเจ้าแสงหล้าไม่ใช่คนใช่ไหม”
“ใช่มันต้องเป็นผีของนางเจ้านางที่ไอเล่นเป็นมัน แล้วผีนังข้าไทที่ยูเคยเห็นเป็นบริวารมัน”
ราเชนทร์ยิ่งพูดไม่ออก แต่ก็ตัดสินใจเล่า
“ไม่ใช่แค่เห็น....ไอเพิ่งโดนมันปล้ำมันเมื่อคืน”
มาลารินอ้าปากค้าง
คืนนั้น ที่ศาลากลางสวนถูกดัดแปลงเป็นฉากศาลาท่าน้ำ มีการประโคมผ้าม่าน ผางประทีป พานดอกไม้ ทางด้านหนึ่งมีการขึงผ้าสีเขียวกรีนสกรีนเพื่อซ้อนภาพแม่ปิงยามราตรีทีหลัง ตรีภพอยู่ในชุดหลวงเทพ พิมพ์ดาวในชุดดาราราย มาลารินในชุดยอดหล้า รวมทั้งนักศึกษาตัวประกอบในบทนางผัน นางเผื่อน ซึ่งฉากนี้คือฉากยอดหล้าเล่นซึงให้หลวงเทพฟัง ดารารายพบและเกิดหลงรักหลวงเทพ ตามบทละคร
มาลารินมีซึงวางบนตักกำลังดีดเก้ๆ กังๆ เสียงดังตีต๊ะติดตึงอยู่ ตรีภพมองดูตาปริบๆ
“อ้าว ให้ไปเรียนตั้งสิบหน เล่นได้แค่นี้เองหรือ”
ฐาปกรณ์หน้าหงิก มาดามสุยิ้มเยาะ มาลารินตาแป๋วแต่เสียใจ
“แหม มันยากนะคะ”
มาลารินลองดีดซ้ำเป็นเพลงดวงตาราว 10 โน้ตฟังดูพอใช้ได้
”วู้ย ลินซี่กำลังเล่นพอดี เชิญค่ะเจ้า”
ทุกคนชะงักหันไป เห็นบีบีพายอดหล้าในชุดแมกซีนอยู่บ้าน กับแก้วเดินมา แก้วถือกล่องยาวไว้ในมือ มาลารินชะงัก