บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญ ตอนที่ 12 หน้า 4
11 กุมภาพันธ์ 2557 ( 01:30 )
1.2M
คืนนั้น แก้วหน้าเคร่งเครียดเดินมาบริเวณเติ๋น ทุกอย่างดูรกร้าง แก้วชูตะเกียงแบตเตอรี่ขึ้น
“เจ้านาง เจ้านางครับ”
ทุกอย่างยังคงเงียบสงบ แก้วหันรีหันขวาง
“เจ้านาง!”
เกิดจุดแสงสว่างสีทองแล้วแผ่ออก คลุมทับความรกเรื้อ ยอดหล้าถือซึงนั่งอยู่บนตั่ง
นางผัน นางเผื่อน อยู่ที่พื้น
“เจ้ามีอะไรอีก”
“เจ้านาง มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเจ้านางต้องทำร้ายนายตรีกับคุณลินซี่ถึงขนาดนั้น”
“ข้าไม่ได้ทำอะไรพี่เทพ นอกจากทำให้ลืมเลือนคืนที่ผ่านมา”
“แล้วคุณลินซี่ล่ะ เธอเหมือนเป็นบ้าไปแล้ว”
“นั่นถือว่าข้าปราณีแล้ว ที่จริงมันควรต้องตาย”
นางผัน นางเผื่อนสอด
“นังแพศยานั่นเข้าหาหลวงเทพซ้ำแล้วซ้ำอีกเจ้า”
“เมื่อคืนมันถึงกับตามหลวงเทพมาถึงที่นี่เจ้า”
แก้วหน้าบึ้งใส่นางผัน นางเผื่อน แล้วก็ถอนใจ
“เจ้านาง แค่สะกดให้คุณลินซี่ลืมก็ได้นี่ครับ”
“ให้มันหวาดกลัวเหมือนคนบ้าเช่นนั้นแหละสาสมแล้ว”
“แต่ถ้าคุณลินซี่ยังป่วยอยู่ ละครถ่ายทำต่อไม่ได้.. พวกกองละครอาจจะต้องกลับกรุงเทพไปนะครับ”
ยอดหล้ามองแก้วอย่างรู้ทัน
“เจ้ากำลังจะขู่ข้าว่า ถ้าพวกละครต้องกลับไป ข้าจะไม่ได้เจอพี่เทพอีกอย่างนั้นหรือ”
แก้วอึ้ง ยอดหล้าลุกขึ้น ก้าวมาใกล้แก้ว พูดอย่างหมั่นไส้
“พวกมันกลับไปก็ยิ่งดี ข้ารกหูรกตาเต็มทีแล้ว”
“แต่นายตรี”
“ถ้าข้าอยากให้พี่เทพอยู่ที่นี่ เจ้าคิดว่าพี่เทพจะไปไหนได้หรือ”
ยอดหล้ากลับไปที่ตั่ง มองแก้ว
”อย่ากล้าดีมาปั่นหัว บงการข้าอีก”
ยอดหล้านั่งลง นางผัน นางเผื่อนมองแก้วแล้วคิกคัก
“เจ้านางปรีชาสามารถขนาดนี้ ใครจะมาบงการเจ้านางได้”
“เจ้าไม่ต้องมาประชดประชันข้า.. ตอนนี้ ข้ามีงานให้เจ้าทำ”
ที่หน้าเรือนมหาจรวย รถจากคุ้มเวียงแก้วแล่นมาจอดลง เรือนมหาจรวยโล่งกว่าเคย เพราะแตกหักเสียหายไปเมื่อสองคืนก่อน โต๊ะหมู่บูชาถูกจัดใหม่ รูปภาพแขวนผนังหายไป หีบไม้ลงอาคมยังวางอยู่ที่เดิม มหาจรวยเอาน้ำมาให้ตาทองและศักดิ์ ที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าวเล็กๆทรงกลม แล้วนั่งลงตรงข้าม
”ไม่ได้ผลเลยหรือ”
“ครับ ท่านมหา ทั้งด้ายอาคม ทั้งน้ำมนต์ ไม่ได้ผลทั้งนั้น ตอนนี้คุณนางเอกยังอาการหนักอยู่”
“เจ้านางมีพลังแรงกล้ามาก”
ศักดิ์กระซิบ “ใครหรือตา”
“เอ็งอยู่เฉยๆน่ะ”
มหาจรวยมองดูศักดิ์ ศักดิ์ยิ้มเรี่ยราด มหาจรวยมองอย่างปราณี
“ไอ้ศักดิ์ครับ หูตาผมมันเต็มที มันก็เลยอาสาขับรถให้”
“ดีจริง เป็นห่วงพ่ออุ๊ยพ่อเฒ่า”
ศักดิ์ยิ้มอายๆ
“นี่คุณแก้วท่าจะหมดหนทาง ให้ผมมารับท่านมหาไปดูนางเอกที่โรงพยาบาลหน่อย”
“อย่างงั้นหรือ”
“ท่านมหาว่างหรือเปล่าครับ”
มหาจรวยนิ่งนิดหนึ่งแล้วพยักหน้า ศักดิ์มองดูกล่องไม้ลงอาคมนิ่ง
มาลารินยังคงถูกมัดมือมัดเท้าตรึงกับเตียงคนไข้ ตรีภพ แก้ว พิมพ์ดาว บีบี ราเชนทร์ ทอง ยืนดูอยู่ทางหนึ่ง มหาจรวยก้าวมาทางปลายเท้า มองดูมาลารินอย่างปราณี มาลารินมองมหาจรวยแล้วผงะ ร้องวิ้ดๆๆ ดิ้นรน ตัวแอ่นขึ้นจากเตียง พิมพ์ดาวเม้มปาก เอามือจับสร้อยเขี้ยวเสือไฟ แก้วขยับถอย เลี่ยงออกจากห้อง เพื่อสั่งให้ศักดิ์ ไปขโมยกล่องไม้ที่เรือนมหาจรวย
ที่ประตูเรือนมหาจรวยลั่นกุญแจดอกเล็กๆไว้อันเดียว เหมือนไม่กลัวขโมยขโจร ศักดิ์กับเพื่อนคนงานอีกคนใช้พวงกุญแจพวงใหญ่ ลองไขไปเรื่อยๆ จนเปิดออก เมื่อเข้าไปในเรือนปิดหน้าต่างหมด แต่ก็ไม่มืดนัก บนชั้นมีแสงส่องมาจับที่กล่องอาคม ธันคว้ากล่องขึ้น ศักดิ์เอากระเป๋าใหญ่มาเปิดกางออก มีเสียงเด็กหัวเราะคิกคัก 2 คนงานหน้าเผือด มองหน้ากันแล้วมองรอบตัวล่อกแล่ก ทันใดมีร่างจางๆของเด็กหัวจุก 2 คน นั่งอยู่บนชั้นที่เคยวางกล่อง
ธันคว้ากล่อง ศักดิ์คว้ากระเป๋าวิ่งแน่บออกจากเรือน กุมารมองหน้ากันแล้วเลือนหาย ที่ประตูเรือนพลันปิดงับเข้ามาเอง กุญแจคล้องกดล็อคฉับด้วยมือที่มองไม่เห็น
ที่คุ้มร้าง แก้วถือกล่องอาคมเดินมาอย่างภูมิใจ ยอดหล้าอยู่บนตั่งมองมาอย่างเฉยชา นางผัน นางเผื่อนมีอาการกลัว แต่เปลี่ยนเป็นแปลกใจ
“เจ้านาง”
ยอดหล้ามอง เกิดพลังประหลาดดึงกล่องนั้นจากมือแก้ว ลอยไปหยุดนิ่งกลางอากาศต่อหน้ายอดหล้า
“หีบอันนี้ใช่ไหมครับ เจ้านาง”
“เจ้าว่าอย่างไร ผัน เผื่อน”
นางผัน นางเผื่อน เกาหัวแกรก
“หีบนี้มีแต่ลวดลาย” “แต่ไม่มีอาคมอันใดเลยเจ้า”
ยอดหล้าตวัดสายตา กล่องนั้นพลันลอยหวือไปกระแทกเสากลางเรือน ดังสนั่น กล่องนั้นแตกออก มีหินขนาดย่อมๆกลิ้งมาทับเท้าแก้ว ยอดหล้ายิ้มอย่างเจ็บใจ แก้วหยิบหินขึ้นมา
“ทำไมหรือครับ”
“เจ้าหมอผีนั่น ชั่วร้ายมากเล่ห์เพทุบายเหมือนปู่ทวดมัน”
“แปลว่า”
“หีบนี้ไม่ใช่หีบอาคมอันจริง”
แก้วเม้มปากผิดหวัง
”มันทำเช่นนี้เพื่อเยาะเย้ยข้า แต่มันกลับยิ่งทำให้ข้ามั่นใจว่าในหีบนั้นต้องมีของสำคัญยิ่ง”
ยอดหล้าดวงตาเจิดจ้า
ที่เรือนมหาจรวย กล่องอาคมใบจริงถูกซ่อนไว้ในช่องลับที่พื้นเติ๋น อันเป็นยกพื้น มีเสียงดังวู่หวิวมา มหาจรวยหยิบกล่องขึ้นจากที่ซ่อน ร่างรักยมปรากฏขึ้นจาง
“เอาไว้แบบนี้คงไม่ปลอดภัยแน่” มหาจรวยถอนใจ
ทางเดินในโรงพยาบาลเวิ้งว้างว่างเปล่า พิมพ์ดาวเดินมากับแพท
“คุณลินซี่ไม่ดีขึ้นเลยหรือคะ”
“ไม่ใช่แค่ไม่ดีขึ้น อาการยังหนักขึ้นกว่าเดิมด้วย”
“เมื่อวานมีหมอผีมาดูไม่ใช่หรือคะ”
“ไม่ใช่หมอผีหรอกจ้ะ มหาจรวยที่ไปที่คุ้มเมื่อวันนั้นไง”
“แล้วคุณมหาช่วยอะไรไม่ได้เลยหรือคะ”
“แกก็มาทำพิธี แต่ไม่เห็นพูดอะไรเลย”
“ถ้าคุณลินซี่เป็นอะไรไป ละครไม่พังหรือคะนี่”
พิมพ์ดาวถอนใจ