บทละครโทรทัศน์ คุ้มนางครวญ ตอนที่ 12 หน้า 5
11 กุมภาพันธ์ 2557 ( 01:30 )
1.2M
ที่ศาลาน้ำคุ้มร้าง มีเสียงซึงดังขึ้นแผ่วเบา แล้วชัดขึ้นเป็นเพลงดวงดาว คล้ายมีลมพัดมา ศาลานั้นเรืองรองมลังเมลืองกลายเป็นเหมือนในอดีตเมื่อ 200 ปีก่อน แต่งดงามกว่า ลมพัดม่านบางปลิว ดอกไม้เครื่องแขวนส่งกลิ่นรำเพย ยอดหล้านั่งอยู่บนตั่ง บนตักมีซึง นิ้วดีดซึงอย่างคล่องแคล่ว นางผัน นางเผื่อน ร้อยดอกไม้หอมอยู่แทบเท้า ยอดหล้ายิ้มพราย ดวงตาเปี่ยมรัก
ที่ห้องพักในคุ้มหลวง ตรีภพนอนหลับอยู่บนเตียง ประตูระเบียงเปิดออก ลมพัดกรูเกรียว พาเสียงซึงดังมา ตรีภพลืมตาลุกขึ้นจากเตียง มายืนกลางห้อง ดวงตาเลื่อนลอย
ที่ห้องคนไข้ มาลารินนอนหลับ มือเท้าถูกมัด มีท่ออาหาร สายน้ำเกลือระโยงระยาง มาลารินหน้าซีด ดวงตาเป็นวงคล้ำ ปากแตกระแหง พิมพ์ดาวก้าวไปที่ปลายเตียง มองดูอย่างเวทนา มาลารินผวาตื่น แล้วร้องวิ้ด ดิ้นรน “กลัวแล้ว กลัวแล้ว”
ตรีภพเดินตามเสียงซึงของยอดหล้าไปที่คุ้มร้าง
ขณะเดียวกัน พิมพ์ดาวยกสองมือจับสร้อยเขี้ยวเสือไฟ นึกถึงที่จันทราพูดกำชับไว้ ไม่ให้เขี้ยวเสือไฟห่างตัวก็ชักลังเล แต่พอเห็นมาลาริดิ้นรนอย่างน่าสงสาร จึงตัดสินใจถอดสร้อยออก คล้องคอมาลาริน มาลารินร้องวี้ดสุดเสียง
สายซึงขาดสะบั้น ยอดหล้าผงะเงยหน้าขึ้น นางผัน นางเผื่อนตกใจ ยอดหล้าพลันเห็นพิมพ์ดาวที่ใบหน้าทรงผมกลายเป็นดาราราย ยอดหล้าลุกพรวดขึ้น ดวงตาวาวโรจน์คั่งแค้น ซึงกระเด็นไป
“นังน้องทรยศ เจ้าอยู่ที่นี่มาตลอดอย่างนั้นหรือ”