บทละครโทรทัศน์ รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 5 หน้า 4
เสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง ใกล้กับประตูฝั่งทาเคชิ ...ตูม ! ทาเคชิตาปิดลง ทุกอย่างดับวูบมืดสนิท
โคจิกระชากประตูรถฝั่งทาเคชิที่กระจกแตกเพราะแรงระเบิด แล้วรีบดึงร่างหมดสติของทาเคชิออกมาจากรถ ด้วยความตกใจ
“นายน้อย!” โคจิพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อเรียกสติให้ทาเคชิฟื้น
ร่างทาเคชิที่นอนอยู่บนถนน สะดุ้งเฮือก โคจิตระหนก “แย่แล้ว!!”
คัตสึกับเซกิประคองตัวริวที่บาดเจ็บออกมาจากรถ ริวหันมองทาเคชิ สีหน้าเครียดและเป็นห่วงมาก
ภายในห้องฉุกเฉิน เห็นความโกลาหลของการพยายามช่วยชีวิตทาเคชิ ทาเคชิยังคงไม่ได้สติ ท่ามกลางความโกลาหลของหมอและพยาบาล
ห้องสมุดในมหาวิทยาลัย แพรวดาวตกใจมากจนทำหนังสือหลุดมือตกลงพื้นเสียงดัง เมื่อรู้เรื่องจากมิโยะโกะ “โอะนิซึกะถูกวางระเบิด”
บรรณารักษ์และนักศึกษาในห้องสมุด ต่างหันมองแพรวดาวเป็นตาเดียว มิโยะโกะรีบเก็บหนังสือขึ้นมา แล้วก้มศีรษะขอโทษทุกคนแทนแพรวดาว ก่อนดึงแพรวดาวที่หน้าตาช็อค ตกใจ มาคุยอีกมุมเพื่อเลี่ยงสายตาคน
“ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น” แพรวดาวอึกอัก ไม่รู้จะตอบยังไง มิโยะโกะเข้าใจ “แต่ถ้าฉันเป็นคนต่างบ้านต่างเมืองอย่างเซโกะ ก็คงตกใจที่ได้ยินแต่ข่าวเข่นฆ่ากันทุกวัน”
“แล้วทาเคชิ” แพรวดาวชะงัก นึกขึ้นได้ “สมาชิกบ้านโอะนิซึกะปลอดภัยมั้ย?”
แพรวดาวจ้องมิโยะโกะอย่างรอคำตอบ เพราะเป็นห่วงทาเคชิ
ที่โรงพยาบาลเมือง ในห้องพักฟื้นผู้ป่วยของทาเคชิ ทาเคชินอนอยู่บนเตียงในสภาพร่างกายเต็มไปด้วยผ้าพันแผล เขาเริ่มรู้สึกตัวค่อยๆ ลืมตาขึ้น และกระพริบตาติดกันหลายครั้ง ราวกับกำลังปรับสายตาเข้ากับแสงสว่างรอบกาย
“นายน้อยฟื้นแล้ว”
โคจิ ริว คาซูมะ และมาซาโตะ ตรงเข้ามาหาทาเคชิที่เตียงด้วยความเป็นห่วง ทาเคชิชำเลืองมองเห็นริวที่มีผ้าสีขาวคล้องแขนใส่เฝือกผูกอยู่ที่คอ
ริวถามทาเคชิด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “นอนกินบ้านกินเมืองจริง ๆ”
ทาเคชิกวาดสายตามองไปรอบห้อง ราวกับนึกขึ้นได้ ทาเคชิถามเสียงแผ่ว “พ่อเป็นไงบ้าง?”
ริวพยายามเปลี่ยนเรื่อง “หิวมั้ย? ป้าอายะโกะทำซุปเต้าหู้มาให้แกทุกวันเลย”
“พ่อฉันอยู่ไหน?” ริวชะงัก พูดไม่ออก ทาเคชิเห็นสีหน้าริว เริ่มรู้สึกถึงความผิดปรกติ คาดคั้นเสียงดัง “ฉันถามว่าพ่ออยู่ไหน!”