บทละครโทรทัศน์ รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 12 หน้า 5
ทาโร่มองอย่างเป็นห่วง “อยากกลับบ้านมั้ย”
“ไม่ค่ะ .. คุณส่งฉันตรงนี้ก็พอ” แพรวดาวเดินแยกไปท่ามกลางสายตาหลายคนที่ยังจ้องมองอยู่ ทาโร่มองตามด้วยแววตาเป็นห่วง
ในห้องสมุดมหาวิทยาลัย บรรณารักษ์หอบหนังสือกองโตมาเพื่อเรียงขึ้นบนชั้น
“จริงเหรอเซโกะ!!” บรรณารักษ์สะดุ้งตกใจจนทำหนังสือทั้งกองหล่น บรรณารักษ์หันไปมองตามเสียง มิโยะโกะยืนมองแพรวดาวอึ้งๆ ช็อคๆ อยู่กลางห้องสมุด ทุกคนในห้องสมุดมองมาที่แพรวดาวและมิโยะโกะเป็นตาเดียว แพรวดาวรีบดึงให้มิโยะโกะลงนั่งทันที
“จะเสียงดังทำไมเนี่ย”
“ก็คนมันตกใจ” มิโยะโกะนึกได้แล้วกระซิบ “ตกลงไอโกะเป็นคนสั่งให้เคนอิจิจับตัวเธอไปจริงๆ เหรอ?”
“เคนอิจิพูดแบบนั้น”
มิโยะโกะนิ่งคิด “มิซาว่ากับซะโต้ของเคนอิจิไม่ถูกกัน ไอโกะกับเคนอิจิจะร่วมมือกันได้ยังไง แล้วเธอบอกโซเรียวรึเปล่า”
“เปล่า... ฉันไม่อยากมีเรื่องมากไปกว่านี้ อีกแค่ปีเดียวฉันเรียนจบ..ก็จะกลับเมืองไทยแล้ว”
“กว่าจะ 1 ปี เธอต้องโดนไอโกะพ่นสารพัดพิษใส่แน่”
แพรวดาวได้แต่ถอนใจสีหน้าเครียดเป็นกังวล
มิโยะโกะยกมือขึ้นจับผมของแพรวดาว “ทำผมทรงนี้ แสดงว่าเป็นโอคุซังทั้งในทางทฤษฎีและทางปฏิบัติแล้วใช่ป่ะ”
แพรวดาวอายๆ “จะบ้าเหรอมิโยะโกะ พูดอะไรก็ไม่รู้”
ยูมิโกะและอาซึมิยืนมองมาที่แพรวดาวอยู่มุมหนึ่งด้วยท่าทางไม่พอใจ
“นังนั่นเกล้าผมมาเรียน...กะจะป่าวประกาศให้รู้กันทั่วล่ะสิว่ามีสามีแล้ว”
“เรื่องนี้ถึงหูไอโกะแน่”
หน้าบ้านบ้านมิซาว่า ริกิช่วยประคองไอโกะที่หน้าซีดเหมือนคนป่วยกลับมาบ้าน โดยมีซาโตชิเดินบ่นตามหลัง “ยอมไปหาหมอแต่แรก ก็ไม่เป็นหวัดงอมขนาดนี้หรอก”
ไอโกะค้อนซาโตชิ ไม่พอใจ แต่ไม่มีแรงต่อปากต่อคำ
“วันนี้น้องก็ไปหาหมอแล้ว แกเลิกบ่นสักทีเถอะ” ริกิดุซาโตชิ ก่อนหันไปพูดเอาใจไอโกะ “เดี๋ยวทานยาที่หมอจัดให้ แล้วพักผ่อนเยอะ ๆ นะลูก”
“ค่ะพ่อ” ไอโกะรับคำ เสียงแหบพร่า
แม่บ้านเดินออกมาจากในบ้าน เข้ามารายงาน “เพื่อนคุณไอโกะมาเยี่ยมค่ะ”
ไอโกะ แปลกใจที่เพื่อนมาหา