บทละครโทรทัศน์ รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 24 (ตอนจบ) หน้า 9
ทาโร่ยันตัวลุกขึ้น อึ้ง ใจหายวาบ เมื่อเห็นยอดหญิงในดวงใจกำลังจะเสียชีวิตต่อหน้าต่อตา “โอคุซัง... อย่าหลับตา”
ทาเคชิช็อค สับสน เขย่าร่างแพรวดาว หวังให้สติเธอคืนมาอีกครั้ง ร่ำร้องด้วยหัวใจที่แทบแหลกสลาย “ผมจะไปอยู่เมืองไทยกับคุณ เราจะทำไร่องุ่นในหุบเขา อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข คุณต้องมีชีวิตเพื่อแก่เฒ่าไปกับผมได้ยินไหม ตื่นขึ้นมานะคิมิที่รัก”
ทาเคชิตะโกนสุดเสียง “ผมสั่งให้คุณตื่น! ตื่น!!”
ทันใดนั้น ร่างของแพรวาวก็สะดุ้งเฮือก... สูดลมหายใจเข้าออกลึกเต็มปอด ราวกับรับรู้เสียงของทาเคชิอย่างปาฏิหาริย์
“คิมิที่รัก...คุณได้ยินผม คุณได้ยินเสียงหัวใจของเรา”
ทาเคชิกับทาโร่ดีใจสุดขีด เมื่อเห็นว่าแพรวดาวยังมีลมหายใจ แม้จะไม่รู้สึกตัว
“โอคุซังแค่หมดสติไปเท่านั้น รีบพาไปโรงพยาบาลเถอะครับโซเรียว”
ทาเคชิช้อนร่างแพรวดาวขึ้น เพื่อจะรีบพาไปโรงพยาบาล ร่างทะมึนของใครคนหนึ่งพุ่งตรงฝ่าเปลวไฟเข้ามาหาทาเคชิอย่างรวดเร็ว
ร่างเคนอิจิยกดาบขึ้นและเปล่งเสียงคำราม ด้วยแรงฮึดเฮือกสุดท้าย ยืนอยู่บนลังระเบิดขนาดใหญ่ พร้อมที่จะจุดระเบิดได้ทุกเมื่อ “ไอ้ทาเคชิ!”
ทาเคชิกับทาโร่ หันขวับไปเห็น สีหน้าตกใจมาก
ริวกับโคจิ นำลูกน้องโอะนิซึกะวิ่งมาถึงหน้าโกดังหลังสุดท้ายที่กำลังถูกไฟเผาไหม้ลุกลามไปทั่ว
“โซเรียวต้องอยู่ในโกดังหลังสุดท้ายแน่”
“ช่วยกันดับไฟ เร็ว!”
ยังไม่ทันที่ทุกคนจะแยกย้ายกัน จู่ๆ โกดังหลังสุดท้ายก็ระเบิดต่อหน้าต่อตาทุกคน บรึ้ม!!! ริวและทุกคนกระโดดหลบด้วยความตกใจ ช็อคมาก เห็นโกดังถูกไฟเผาไหม้ลุกโชน
“โซเรียว!”
“ไม่นะ...ไม่!!” ริวแทบคลั่งจะวิ่งฝ่าเปลวเพลิงเข้าไปช่วยทาเคชิกับแพรวดาวออกมา แต่บังเกิดเสียงระเบิดติดต่อกันอีกหลายครั้ง บรึ้ม.. บรึ้ม.. บรึ้ม..
โคจิตั้งสติได้ รีบสั่งให้คัตสึ กับเซกิจับตัวริวไว้ “จับตัวคุณริวไว้ อย่าให้เข้าไป!”
“ปล่อย ! ฉันจะไปช่วยทาเคชิกับโอคุซัง... ปล่อยฉัน!!”
“โซเรียวสละชีวิตเพื่อเมืองนี้ ถ้าคุณริวเป็นอะไรไป โอะนิซึกะก็ไร้ผู้นำ!” โคจิตะโกนเตือนสติริว ด้วยความเสียใจเช่นกัน
ริวหยุดครุ่นคิด น้ำตาลูกผู้ชายไหลริน ก่อนจะคุกเข่าลงกับพื้นอย่างทดท้อ เมื่อไม่เห็นวี่แววทาเคชิจะหนีรอดออกมาได้ “ทาเคชิ... แกทิ้งฉัน แกมันเห็นแก่ตัว! ไอ้คนเห็นแก่ตัว!!” ริวทุบกำปั้นลงพื้นด้วยความเสียใจ สิ้นหวัง