บทละครโทรทัศน์ รอยรักหักเหลี่ยมตะวัน ตอนที่ 7 หน้า 4

ริกิและซาโตชิเปลี่ยนสีหน้าโกรธทันที 

ริกิตวาดถาม “หมายความว่ายังไง!!”

ริวอธิบาย “อย่างที่ทราบ...คดีการตายของครอบครัวโอะนิซึกะยังไม่คลี่คลาย”  

ทาเคชิยืนยัน “ถ้ายังตามล่าคนที่ฆ่าโซเรียวไม่ได้  โอะนิซึกะไม่ควรจะมีงานมงคล” 

ซาโตชิโมโห “คราวที่แล้วบอกให้พ้นช่วงไว้ทุกข์ คราวนี้บอกรอจับคนร้ายให้ได้ก่อน แล้วคราวหน้าจะว่ายังไงอีก นี่เหรอคำพูดของโซเรียวผู้ยิ่งใหญ่” ซาโตชิชี้หน้าทาเคชิ “กลับกลอกเชื่อไม่ได้!!” 

คัตสึและเซกิโกรธแทนจะเข้าไปเล่นงาน แต่ทาเคชิยกมือขึ้นห้าม “แต่ถ้าผมปล่อยคนร้ายลอยนวล... คิดแต่จะจัดงานมงคลให้ตัวเอง ผมจะมีเกียรติเป็นโซเรียวของโอะนิซึกะอยู่ได้ยังไง”   

 “คิดบ้างมั้ยว่ามันจะมีผลต่อให้ความสัมพันธ์ระหว่างโอะนิซึกะและมิซาว่า” ริกิถาม

ทาเคชิจ้องหน้าริกิด้วยแววตาจริงจัง “ผม...โอะนิซึกะโซเรียว ขอสาบาน...  ถ้าผมยังเอาตัวคนร้ายมาลงโทษไม่ได้ จะไม่มีงานหมั้นหรืองานแต่งงานเกิดขึ้นในบ้านหลังนี้เด็ดขาด!!”

โถงบ้านมิซาว่า ริกิกลับเข้าบ้านมาด้วยท่าทางหงุดหงิด เครียด  ไอโกะกับซาโตชิตามมาโวยวายอย่างไม่พอใจ

“คุณพ่อปล่อยให้ทาเคชิเลื่อนงานหมั้นไม่ได้นะคะ” 

ซาโตชิอารมณ์เสียใส่น้องสาว “มันไม่อยากหมั้น ก็ไม่ต้องง้อ”

“อย่ายุ่ง!”

“ไอโกะ...ต้องให้เราเสียหน้ากี่ครั้ง  เธอถึงจะรู้สึกรู้สมขึ้นมาบ้าง”

“กรี๊ด... ไอ้พี่บ้า!”

“พอได้แล้ว!!” ริกิหันมาตวาดไอโกะกับซาโตชิอย่างหมดความอดทน จนทั้งสองชะงัก อึ้ง “เลิกทำตัวงี่เง่าเป็นเด็กสักที ... ถ้าแกสองคนยังทำตัวเหลวไหล ทาเคชิจะใช้จุดนี้เป็นข้ออ้างเลื่อนงานหมั้นกับไอโกะอยู่ร่ำไป  มิซาว่าจะไม่มีวันอยู่เหนือโอะนิซึกะ” ริกิพูดเด็ดขาดก่อนเดินเข้าห้องทำงาน  

จูโร่เลี่ยงตามนายไปเงียบ ๆ ไอโกะกับซาโตชิหันมามองกัน ก่อนสะบัดหน้าใส่กัน เดินแยกไปคนละทาง

ห้องทำงานริกิ ริกิเปิดประตูเข้ามาในห้อง ชะงัก เมื่อเห็นรูปของเขากับอิจิโร่สมัยหนุ่มตั้งอยู่บนโต๊ะทำงานอย่างเดิม ก็ไม่พอใจ เพราะเขาโยนกรอบรูปนี้ทิ้งถังขยะไปแล้ว จึงหันไปโวยจูโร่ที่เดินตามเข้ามาในห้อง “ใครเอารูปมาตั้งไว้ตรงนี้!”

“คุณหนูไอโกะเก็บขึ้นมาวางไว้ให้ครับ”

ริกิพยายามสะกดกลั้นอารมณ์โกรธ  ก่อนโบกมือไล่จูโร่ จูโร่ก้มศีรษะคำนับริกิ รีบเลี่ยงออกห้องไป

ริกินั่งลงบนเก้าอี้ เอื้อมมือไปหยิบกรอบรูปที่ถ่ายคู่อิจิโร่มาดู จ้องรูปอิจิโร่เขม็ง หวนนึกถึงอดีตเมื่อนานมาแล้ว