บทละครโทรทัศน์ เล่ห์ลับสลับร่าง ตอน 2 หน้า 2
รามิลรู้สึกผิดเล็กๆ “ถึงผมจะไม่ค่อยมีเวลา แต่ไม่มีวันไหนที่ผมไม่คิดถึงนกยูงเลยนะ”
นกยูงงอน เบือนสายตามองไปทางอื่น งอนๆ
“นกยูงดูนี่” รามิลหยิบสมาร์ทโฟนของตัวเองขึ้นมา กดให้นกยูงดูว่าที่หน้าจอตั้งรูปนกยูงไว้เป็นวอลเปเปอร์
“ผมตั้งรูปนกยูงไว้ที่หน้าจอ ถึงเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกว่านกยูงอยู่กับผมตลอดเวลา”
นกยูงอึ้ง พูดไม่ออก “คุณมิล...”
รามิลกับนกยูงมองตากัน รามิลขยับหน้าเข้าไปใกล้คล้ายจะจูบ แต่แล้วก็ชะงักอย่างให้เกียรติ แล้วเอนตัวลงนอนหนุนตักนกยูงแทน
“นกยูงก็รู้ ผมรักนกยูงคนเดียว ไม่เคยเหลียวมองผู้หญิงอื่นเลยสักนิด”
“แต่คุณมิลหักโหมกับงานมากเกินไป จนเราสองคนแทบจะไม่มีเวลาให้กันอยู่แล้ว”
“ผมทำงานหนักทุกวันนี้ก็เพื่ออนาคตของเรา อีกหน่อยผมเลื่อนขั้นเป็นผู้กอง พ่อแม่ของนกยูงจะได้ไว้วางใจว่าผมพอเป็นหลักเป็นฐาน สามารถดูแลนกยูงได้”
“ที่ท่านยอมให้นกยูงหมั้นกับคุณมิลเมื่อสองปีก่อนก็เพราะท่านเชื่อว่าดูคนไว้ไม่ผิด แต่นกยูงไม่อยากให้ทั้งชีวิตของคุณมิลมีแต่เรื่องงานเพียงอย่างเดียว จนกระทั่งลืมเรื่องของเรา”
“อดทนหน่อยนะครับ ไว้แต่งงานกันเมื่อไหร่ เราจะมีความสุขด้วยกัน ผมจะนอนหนุนตัก ให้นกยูงเกาคางผมเล่นแบบนี้ทุกวันเลย ดีมั้ย” รามิลอ้อนมากกกกก รามิลอ้อนให้นกยูงเกาคางเล่นเหมือนแมวน่ารักๆ ไม่เหลือลายเสือเจ้าชู้เลยสักนิด
“นกยูงจะรอนะคะ” นกยูงพยักหน้า ยิ้มอย่างเข้าใจ... จะรอวันนั้น
ห้องรับแขก คอนโดเภตรา อั้มลงนั่ง เภตรานั่งตาม อั้มเปิดกระเป๋า หยิบเงินปึกนึงออกมานับ นับไปบ่นไป
“ดูสิเนี่ยค่าตัวออกงานอาทิตย์ที่แล้ว แทนที่จะจ่ายเป็นเช็ค ดันให้เป็นเงินสด ดีนะที่ไม่เยอะมากไม่งั้นนิ้วหงิกกันพอดี”
อั้มพูดจบ หยิบเงินที่นับแล้วส่งให้เภตรา “นี่ ส่วนของเธอหลังจากหักภาษีและ30เปอร์เซนต์ของพี่แล้ว”
เภตรารับเงินมา บ่นนิดหน่อย “แหมพี่อั้ม งานเล็กๆยังจะหักเภอีกเหรอคะ”
“ไม่ได้สิ สัญญาก็มีบอกอยู่แล้ว ต่อให้งานได้เงินแค่สามร้อยก็ต้องหักค่ะ” อั้มเอาเงินที่เหลือใส่กระเป๋าตัวเอง
เภตราแอบเบะปากเซ็งอั้ม...งกเกิ๊น อั้มลุกขึ้นแล้วพูด “พี่มีนัดดีลงานพรีเซนเตอร์โฆษณากับลูกค้า เดี๋ยวบ่ายๆพี่กลับมานะจ๊ะ”
“พี่อั้ม! ขากลับ อย่าลืมแวะซื้อบะหมี่เกี๊ยวเจ้าเก่าที่เยาวราชมาฝากเภด้วยนะคะ”
“รู้แล้วน่า บะหมี่หยก พิเศษ เพิ่มเกี๊ยวกุ้ง”
“ขอบคุณค่ะ” เภตราลุกขึ้นเดินไปส่งอั้มที่ประตู อั้มเดินออกจากห้องไป เภตรากำลังหมุนตัวกลับ มีเสียงเคาะประตู
“ลืมอะไรอีกล่ะเนี่ย๐ เภตราเปิดประตูออก เห็นพนักงานส่งดอกไม้ยื่นช่อดอกไม้ ราคาแพง ส่งให้เภตรา
“มีดอกไม้ส่งถึงคุณเภตราครับ” เภตราเซ็นรับดอกไม้ พนักงานส่งดอกไม้หมดหน้าที่แล้วเดินออกไป
เภตราหอมดอกไม้ ถูกใจกลิ่น ยิ้มพอใจ “ใครส่งมานะ”
เภตราหยิบการ์ดสีชมพูที่ผูกติดอยู่กับช่อดอกไม้ขึ้นมาดูลงชื่อ Richard “ริชาร์ด...”
เภตราพลิกการ์ดใบนั้นดู มีเวลานัดหมาย และแผนที่ร้านอาหารอยู่ด้านหลัง เภตรายิ้มนิดๆที่มุมปาก