บทละครโทรทัศน์ เล่ห์ลับสลับร่าง ตอน 2 หน้า 3
โต๊ะรับประทานอาหาร คอนโดนกยูง นกยูงตักแกงฮังเลที่หิ้วมาจากบ้านเช่นเดียวกับแหนมหม้อ ไส้อั่ว และน้ำพริกหนุ่ม ใส่จานให้รามิล “ช่วงนี้คุณมิลทำงานหนัก ทานเยอะๆนะคะ จะได้มีแรง”
“แค่เห็นหน้าหวานๆของเจ้าสาวผมในอนาคต แรงผมก็มาแล้วครับ” รามิลเบ่งกล้ามโชว์
นกยูงเขิน “วันก่อนนกยูงเห็นคุณมิลออกข่าวทีวีด้วย เดี๋ยวนี้ดังใหญ่แล้ว”
อาคมเสริม “อีกหน่อยถ้าละครออกอากาศ พี่มิลจะยิ่งดังเป็นพลุแตก”
“ละครอะไรเหรอคะ ? คุณมิลไม่เห็นบอกนกยูงเลย”
รามิลล่อกแล่กเล็กน้อย ตอนแรกกะจะปิดเป็นความลับ แต่อาคมดันชงให้ เลยต้องจำใจบอก
“เอ่อ ตอนแรกผมกะว่าจะเซอร์ไพรส์คุณนกยูงน่ะครับ ไอ้คมแกก็ปากเสีย”
“บอกไปเลยพี่ มาถึงขั้นนี้แล้ว”
“คือ....ผมเพิ่งตกลงไปเล่นละครน่ะครับ” นกยูงตื่นเต้น “เหรอคะ เรื่องอะไรคะ”
“โคตรสิงห์แดนเถื่อนครับ ไม่อยากเชื่อแต่ก็ต้องเชื่อ ผมได้บทรับเชิญในละครคู่กับคุณเภตรา ภาวดี”
“คุณเภตรา ไข่มุกแห่งเอเชียน่ะเหรอคะ เธอทั้งสวย ทั้งเซ็กซี่ โชคดีจังเลยนะคะ แล้วคุณมิลรับบทเป็นอะไรเหรอคะ”
“เป็นคู่รักกันครับ นี่ไอ้คม! ถ้าได้เล่นเลิฟซีนกับคุณเภตราเมื่อไหร่ ฉันจะถ่ายคลิปมายั่วแกให้น้ำลายหกคนแรกเลย ไอ้คม”
รามิลพูดไม่ได้คิด อาคมมองนกยูงที่คลายยิ้ม สีหน้าเจื่อนไป รามิลเห็นเข้าก็รีบกลบเกลื่อน
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมเห็นไอ้คมมันปลื้มคุณเภตรา ก็เลยจะเอามาฝากมันเฉยๆ”
อาคมสะดุ้งเฮือก ถูกรามิลโยนมาให้ คิดในใจ แม่ง.... กูอีกละ
“งั้นเหรอคะ”
“ครับ บอกตามตรง เฉยๆ กับนางเอกคนนี้มาก นกยูงของผมสวยกว่าตั้งเยอะ” รามิลรีบเปลี่ยนเรื่อง “ไส้อั่วร้านไหนครับเนี่ย อร๊อย อร่อย” อาคมเห็นรามิลลื่นอย่างกับปลาไหลก็ได้แต่ส่ายหน้าเซ็งๆ
เภตราเดินตามบริกรเข้ามาในห้องอาหารหรู ชั้นบนของตึกระฟ้า เห็นวิวงดงามทั้งเมือง เภตราถือกระเป๋าที่ริชาร์ดให้เป็นของขวัญมาด้วย บริกรเดินนำมาโต๊ะด้านในที่ดูส่วนตัวกว่ามุมอื่น ฤทธิ์ชาติหล่อเหลาในสูทแบรนด์หรูเท่ห์ไปทั้งตัว ลุกยืนทันที เภตราไหว้สวัสดี ฤทธิ์ชาติรับไหว้มองเภตราอย่างหลงใหล บริกรเลื่อนเก้าอี้ให้แล้วออกไป ฤทธิ์ชาติลงนั่ง ยังมองเภตรายิ้มค้าง
“ไงคะคุณ ริชาร์ด ทำไมมองดิฉันอย่างนั้น”
“โทษครับ ผมดีใจ ปลื้มใจจนพูดไม่ออกที่คุณเภตรารับนัดผม อ้อ ผมมีชื่อไทยครับ เรียกผมว่าฤทธิ์ชาติก็ได้ครับ”
“ริชาร์ด...ฤทธิ์ชาติ....ชื่อเท่มากค่ะ เรียกได้ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ”
“ขอบคุณครับ ที่ปลื้มใจจนพูดไม่ออกอีกเรื่องก็คือ คุณเภตราใช้ของขวัญของผมด้วย”
เภตรามองกระเป๋า “ขอบคุณค่ะ ที่จริงเภอยากจะ...เออ..บอกว่าคุณไม่น่าซื้อของราคาแพงแบบนี้ให้เภเลย เกรงใจน่ะค่ะ”
“รับไว้เถอะครับ ราคาของมันเทียบไม่ได้กับคุณค่าในตัวของคุณเลยสักนิด และโปรดให้โอกาสผมได้.....รับใช้คุณบ้างนะครับ”
“รับใช้เหรอคะ?”