บทละครโทรทัศน์ เล่ห์ลับสลับร่าง ตอน 17
บทประพันธ์ : นรอินทร์ – พรรณวดีบทโทรทัศน์ : ศันสนีย์ / เหมือนฝัน
ลานจอดรถใกล้ท่าเรือ บรรยากาศวุ่นวาย เสียงไซเรนดังสนั่นผสมกับเสียงผู้คนจ้อกแจ้กจอแจ ไฟฉุกเฉินจากรถตำรวจและรถกู้ภัยสาดแสงวูบวาบไปทั่วบริเวณ ไทยมุงยืนออวิพากษ์วิจารณ์หลังแนวกั้นของตำรวจ ป๋อง โต้ง อั๋น และตำรวจหน่วยพยัคฆ์พิฆาตบางนายคุมตัวลูกน้องฤทธิ์ชาติที่รอดชีวิตมาไว้ที่รถตำรวจ พยาบาลและบุรุษพยาบาลนำตัวตำรวจและคนร้ายที่บาดเจ็บขึ้นรถพยาบาล เจ้าหน้าที่กู้ภัยลำเลียงศพคนร้ายขึ้นท้ายรถกู้ภัย อาคมโอบนกยูงเดินเร็วๆ มาที่รถพยาบาล
“คุณนกยูงไม่ต้องกลัวนะครับ เพื่อนผมไว้ใจได้ทุกคน พวกเขาจะดูแลคุณเอง”
“หมายความว่ายังไงคะ” อาคมยังไม่ทันตอบ ป๋องก็เดินเข้ามาหาพอดี
“ฉันฝากพาคุณนกยูงไปโรงพยาบาลด้วย ภายนอกเธอดูไม่เป็นอะไรมาก แต่ฉันอยากให้หมอเช็คร่างกายให้ละเอียด” ป๋องถาม “แกจะไปไหน! อย่าบอกนะว่า..”
“ฉันจะกลับไปช่วยพี่มิลกับคุณเภตรา บนเกาะนั่นมันไม่ปลอดภัย มีทั้งสัตว์ร้าย แล้วไม่รู้ว่ายังมีพวกไอ้ฤทธิ์ชาติเหลืออยู่บ้างรึเปล่า” โต้ง อั๋นเดินเข้ามาได้ยินพอดี “แต่มันจะมืดแล้วนะเว้ย แกก็รู้ว่าออกเรือไปตอนนี้มันอันตรายแค่ไหน แล้วที่สำคัญนะ..สารวัตรกำลังเดินทางมา ท่านสั่งห้ามพวกเรากลับไปที่เกาะเด็ดขาด”
“แต่พี่มิล...” อั๋นรีบขัด “ถึงพักหลังพี่มิลจะดูขาดๆ เกินๆ แต่ฉันเชื่อว่าเขาเอาตัวรอดได้แน่”
ป๋องเห็นอาคมยังลังเล “แกอยู่รอรายงานสารวัตรดีกว่า อีกชั่วโมงก็น่าจะมาถึงแล้ว”
“อย่าไปเลยนะคะคุณอาคม” อาคมมองเห็นแววตาห่วงใยของนกยูงก็ใจอ่อนยวบ
โขดหินก้นน้ำตก ธรรมชาติสวยงามบริสุทธิ์รอบๆ น้ำตกราวกับ The Blue Lagoon สรรพสิ่งเงียบงัน มีเพียงเสียงนกและแมลงผสานเสียงไพเราะ รามิล เภตราในสภาพเปียกโชกไปทั้งตัว นอนสลบไสลบนโขดหินห่างกันไม่ไกล ละอองน้ำตกกระเซ็นโดนใบหน้าทั้งคู่ รามิลเริ่มได้สติ กะพริบตาแล้วลืมตาขึ้นสะลึมสะลือ สักครู่..เภตรารู้สึกตัว พลิกตัว ก่อนจะผงกหัวขึ้นมองไปรอบๆ เห็นรามิลยันกายขึ้นนั่งพอดีเภตรามองไปรอบๆ “สวรรค์หน้าตาแบบนี้เองเหรอ ไม่น่าเชื่อเลยว่าเราตายพร้อมกัน แล้วยังได้ขึ้นสวรรค์ชั้นเดียวกันอีก”