บทละครโทรทัศน์ เล่ห์ลับสลับร่าง ตอน 17 หน้า 4
รามิลชิงพูดต่อ “เพราะมันทำให้คุณเจอผม....และรักผมใช่มั้ย”
เภตราเขินหนักมาก ลุกเดินหนี “บ้า...ใครเค้ารักคุณกัน”
รามิลลุกตามไปกอดเภตราจากด้านหลัง “ก็คุณไง...คุณรักผม” รามิลจับเภตราให้หันหน้ามาหา
สองคนสบตากันหวานซึ้ง “พูดเถอะนะ พูดให้ผมฟังว่าคุณรักผม”
เภตรายิ้มเขิน แล้วขยับตัวไปกระซิบที่ข้างหูรามิล “ชั้นรักคุณ”
รามิลยิ้มกว้างแล้วค่อย ๆ ก้มลงไปจูบเภตราอย่างแผ่วเบา เภตราสบตารามิล...มองเห็นความรักเปี่ยมล้นจากดวงตาคู่นั้น แต่รามิลไม่ยอมหยุดแค่นั้น รามิลคว้าตัวเภตราไว้ แล้วดึงมาจูบเนิ่นนาน ก่อนจะประคองเภตราให้นอนลงอย่างไม่อาจหักห้ามความปรารถนาในใจ กองไฟปะทุเปรี๊ยะๆ ไฟที่ว่าร้อน ยังร้อนน้อยกว่าความรักความต้องการของคนทั้งสอง
เช้าวันใหม่ ดวงอาทิตย์ขึ้นในยามเช้าอันสดใสบนเกาะ รามิลนอนกอดเภตราใกล้กองไฟที่มอดดับ ทั้งสองคนตื่นนานแล้ว แต่รามิลยังกอดหญิงสาวไว้แนบอก เภตราเขย่าตัวรามิลเบาๆ
“เช้าแล้วคุณ ออกไปข้างนอกกันเถอะ”
รามิลกอดเภตราแน่นขึ้น อ้อน “ไม่... ผมยังไม่หายง่วงเลย”
เภตราพยายามแกะมือรามิลออก “คุณไม่ไป ฉันไปนะ เผื่อจะมีคนมาช่วยเราแล้ว”
“แล้วถ้าออกไปเจอคนของไอ้ฤทธิ์ชาติล่ะ” เภตราที่กำลังจะลุกขึ้น ชะงัก ชักกลัวขึ้นมา
ไม่ทันขาดคำ ก็มีเสียงคนตะโกนโหวกเหวกโวยวายฟังไม่ได้ศัพท์แว่วมาจากข้างนอก
“แยกกันหา ฉันจะดูแถวนี้เอง!” รามิลผุดลุกขึ้นด้วยสัญชาตญาณระวังภัย มองไปทางปากถ้ำ
เภตรามองรามิลที มองปากถ้ำทีอย่างหวาดระแวงอันตราย รามิลเอื้อมมือคว้าท่อนไม้ยาวในกองไม้ที่เก็บมาทำฟืน ยื่นให้เภตราถือไว้เป็นอาวุธ แล้วทำมือส่งซิกว่าจะอ้อมไปอีกทาง เภตราพยักหน้า
ชายปริศนาเดินย่างสามขุมเข้าไปในถ้ำ รามิลย่องตามชายปริศนาไปเงียบเชียบ พอได้จังหวะก็กระโจนเข้าล็อกคอ ชายปริศนาร้องอู้อี้ สะบัดตัวไปมา เภตราวิ่งเงื้อท่อนไม้ออกจากถ้ำ กำลังจะฟาดคนที่รามิลจับตัวไว้ เภตราตาเบิกกว้างเมื่อเห็น.. เปิดเห็นว่าคนที่รามิลล็อกคออยู่คืออาคม อาคมยกมือห้ามเภตรา “พี่มิลอย่า!!!”
“อ้าว... คุณอาคม!” เภตราลดไม้ลง รามิลปล่อยมือที่ล็อกคออาคมอยู่ จับอีกฝ่ายหันมา อาคมจับคอที่เจ็บระบม..บอกรามิล “ผมเอง คุณเภ”
“โธ่เอ๊ย ฉันตกใจแทบแย่”