บทละครโทรทัศน์ เล่ห์ลับสลับร่าง ตอน 5 หน้า 4
“ความรู้สึกคนเรา ถ้าเสียไปแล้ว มันเรียกกลับคืนมาไม่ได้หรอกนะพี่ ผมว่าพี่น่าจะแคร์ความรู้สึกคุณนกยูงมากกว่านี้”
“นกยูงเป็นคู่หมั้นฉันทั้งคน ทำไมฉันจะไม่แคร์วะ แต่ยังไงเรื่องงานก็ต้องมาก่อน เรื่องส่วนตัวเอาไว้ทีหลัง นกยูงเค้าเข้าใจอยู่แล้ว”
“แล้วถ้าคุณนกยูงเธอไม่เข้าใจล่ะครับ” รามิลสตั้นท์ไป3 วิ. “ฝากแกอธิบายแทนฉันด้วยก็แล้วกัน”
รามิลตบบ่าอาคม แล้วเดินออกจากห้องล็อคเกอร์ไป อาคมมองตาม หนักใจ
ห้องแต่งตัว เภตราเปลี่ยนชุดใหม่ รอถ่ายแฟชั่นเซ็ทต่อไป บ่นเป็นหมีกินผึ้ง
“โอ๊ยยย... ไม่ไหวจะเคลียร์ ชุดนี้มันรัดติ้วจนเภหายใจแทบไม่ออก”
“ทนๆเอาหน่อยน่า ถ่ายแค่แป๊บเดียว เดี๋ยวก็ถอดแล้ว พี่อุตส่าห์ไปอ้อนวอน ชักแม่น้ำทั้งห้าตั้งนาน กว่าเขาจะยอมให้เปลี่ยนมาใส่ชุดนี้แทน”
“เพราะพี่อั้มคนเดียว พอเห็นเงินเข้าหน่อยก็กระดี๊กระด๊าตาโต รับงานชุ่ยๆ จนทำให้ชีวิตเภต้องวิบัติ”
“อย่าทำตัวมีปัญหา เรื่องมากเอาแต่ใจตัวเองนักเลย หัดนึกถึงตอนที่เธอยังเป็นสำเภา กะเพรางาม เด็กขายหน่อไม้ดองคนเดิมดูซะบ้าง”
เภตราปรี๊ด “พี่อั้ม อย่าเรียกชื่อนี้ให้ฉันได้ยินอีกนะ ตอนนี้ฉันคือเภตรา ภาวดี ไข่มุกแห่งเอเชียที่คนทั่วโลกรู้จัก ไม่ใช่เด็กกะโปโลข้างถนนคนเดิมอีกต่อไปแล้ว ถ้ายังอยากจะร่วมงานกัน เลิกขุดคุ้ยประวัติเก่าๆของฉันเสียที”
“ทำไม อดีตของตัวเอง รังเกียจอะไรนักหนา ลืมไปแล้วหรือไงว่าตัวเองมาจากไหน พี่จะบอกให้นะ คนที่ลืมตัว ลืมกำพืดตัวเองน่ะ ไม่มีวันเจริญหรอก”
“อ้อ... ที่แท้ก็จะลำเลิกบุญคุณที่พี่ผลักดันฉันเข้าวงการใช่มั้ยล่ะ แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่แล้ว จะบอกให้ คนที่ควรเป็นฝ่ายทวงบุญทวงคุณคือฉันต่างหาก ถ้าไม่มีฉัน พี่ไม่มีวันใช้ชีวิตสุขสบาย นั่งกินนอนกินจนอ้วนเป็นหมูตอนนครปฐมอย่างนี้หรอก เงินเปอร์เซนต์ค่าตัวที่หักจากฉันไปน่ะ คิดรวมแล้วเป็นเงินกี่ล้าน”
“นังเภ กล้าพูดอย่างนี้ได้ยังไง งานทั้งหลายที่หล่อนทำ ฉันหามาให้ทั้งนั้น ลำพังหน้าอย่างหล่อนมีปัญญามั้ย ฉันไปไฟท์ ไปวิ่งเต้นเท่าไหร่ หล่อนถึงได้เจิดจรัสเป็นนางเอกไข่มุกเอเชียอย่างทุกวันนี้”
“แหม...บุญคุณท่วมหัวท่วมหูเลยสินะ แล้วที่ฝรั่งเขาชื่นชม เพราะความสวย ความสามารถของฉันหรือของพี่กันแน่”
เภตราตะคอกใส่หน้าอั้ม ทั้งสองโกรธจัดด้วยกันทั้งคู่ ทีมงานเปิดประตูเข้ามาตามเภตราออกไปถ่ายแฟชั่นเซ็ทสุดท้าย “ได้เวลาถ่ายเซ็ทสุดท้ายแล้ว ช่างรอที่หน้าเซ็ทแล้ว เชิญค่ะ คุณเภตรา”