บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 13 หน้า 2
ภาธรยื่นมือ เจ้าฟ้าทิพฉายสะบัดตัวออกจากภาธร ภาธรจะคว้าแต่เจ้าฟ้าทิพฉายรวบรวมแรงลุกเร็ว รวิปรียาเข้าไปรวบตัว เจ้าฟ้าทิพฉายดิ้น ร้องด้วยความเจ็บเมื่อแหวนในนิ้วรวิปรียาโดนตัว “กรี๊ด”
รวิปรียาจะดึงแหวนในคอเจ้าฟ้าทิพฉาย เจ้าฟ้าทิพฉายปัดป้อง ภาธรเห็นผู้หญิงสองคนกำลังยื้อกัน เจ้าฟ้าทิพฉายร้องด้วยความเจ็บ “ภาธร ช่วยด้วย” รวิปรียากำลังจะดึงแหวนออกจากสร้อยในคอเจ้าฟ้าทิพฉายได้
“ปล่อยทิพฉายก่อน เค้าเจ็บ” ภาธรดึงแขนรวิปรียา รวิปรียาหันไปมองภาธร
เจ้าฟ้าทิพฉายได้โอกาส ผลักรวิปรียาแล้วพุ่งวิ่งออกจากประตู “ห้ามฉันทำไม ทิพฉายหนีไปได้แล้ว”
ภาธรดึงรวิปรียาไว้ รวิปรียาสะบัดแรง
รั้วบ้านภาธร ปริตตาวิ่งออกมา ชนเข้ากับทัดที่วิ่งกลับมา “โอ๊ยๆ”
ทัดหัวหมุน หันกลับมาอีกที่ ปริตตาหายไปแล้ว “หายไปไหน คุณปริตตาหายไปไหน”
ทัดหมุนตัวรอบ มองไม่เห็นปริตตา
ในห้องนอนปริตตา เจ้าฟ้าทิพฉายพุ่งเข้ามาใน ล้มลงบนที่นอน ปวดแสบปวดร้อนไปทั้งร่าง “โอยยยย”
ในบ้านภาธร รวิปรียาใส่ภาธรอย่างไม่พอใจ “ถ้าได้แหวนวงนั้น ทิพฉายจะหายไป”
“แต่คุณก็เห็นทิพฉายเค้าเจ็บมาก” รวิปรียาโมโห “คุณห่วงแค่ทิพฉายเจ็บ”
“ใช่ ผมห่วงทิพฉาย” ภาธรใส่กลับ รวิปรียาอึ้ง “อยากช่วยปริตตาแค่ไหน ก็ต้องไม่ทำร้ายอีกคน”
ทัดวิ่งเข้ามา เห็นรวิปรียากำลังทะเลาะกับภาธร “หายไปแล้วครับ คุณปริตตาหายไปแล้ว”
รวิปรียามองภาธรไม่พอใจ “คุณทิ้งโอกาสที่ดีที่สุด โอกาสที่ไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว เพราะความใจอ่อนของคุณ”
รวิปรียาโมโห หันหลังเดินเร็ว ออกไปอีกคน ภาธรมองตามอย่างหงุดหงิดใจ
ในห้องนอนปริตตา เจ้าฟ้าทิพฉายนอนเจ็บปวดไปทั้งร่าง
ในบ้านคุณหญิงทรงศิริ พลเอกชาลีกับคุณหญิงทรงศิริ ประภาพรรณเข้าบ้านมาอย่างเร็ว
“บ้านเก่านั่น ไหนว่าปริตตาไปบ่อยๆ ทำไมไม่มีใครบอกฉัน ว่ามันมีอะไรประหลาด”
“เราถึงต้องรีบขาย”
“จะขายบ้าอะไร ไอ้คนซื้อมันวิ่งเปิดไปก่อนเราอีก”
สารัช อรณี วิวรรณเดินมาจากอีกห้อง พากันมองตกใจที่เห็นพ่อแม่เสียงดังใส่กัน
“ไปจัดการเลยนะ คุณหญิงจะทำอะไรก็ทำ !!”