บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 13 หน้า 3
“จัดการอะไรล่ะ ตาฝาดไปเองหรือเปล่า ผีมีที่ไหน” คุณหญิงทรงศิริโมโหเดินแยกไปอีกทาง
วิวรรณรีบเข้าไปถามประภาพรรณ “เจออะไร”
“ผีน่ะสิ”
“นั่นไง ฉันว่าแล้ว บ้านหนองพรายมันแปลกๆ”
“แปลกยังไง” ประภาพรรณยังไม่ทันเล่า วิวรรณเล่าให้เอง
“บ้านมันจะน่ากลัวๆนะคะ แล้วเวลาคุณปริตตาไป ก็จะทำท่าชอบบ้านหลังนั้นมาก ไม่อยากกลับ”
อรณี สารัชมองหน้ากัน สงสัย “หรือคุณปริตตาจะถูกผีเข้า”
“หยุดคิดบ้าๆกันเลย”
“แต่มันก็เป็นไปได้ใช่มั้ยคะ แบบคลิปที่เราเห็นคนถูกผีเข้า แล้วก็ทำอะไร ประหลาดๆ กลายเป็นอีกคนไปเลย”
อรณีฟังแล้วสีหน้าครุ่นคิดมาก
ในห้องนอนปริตตา ปริตตานอนหลับอยู่บนเตียง สีหน้าเจ็บปวด อรณีเดินเข้ามามองลูกเงียบๆ วิวรรณตามหลังมา “ยายหนูไม่เหมือนเดิม ตั้งแต่ไปหนองพรายบ่อยๆ”
“วิวรรณไม่ได้คิดไปเองนะคะ คุณปริตตาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ตอนนี้เหมือนคนคุ้มดีคุ้มร้าย”
“ฉันอยากไปบ้านหลังนั้น”
“อย่าค่ะ อย่าไปเลยค่ะ เห็นมั้ยคะท่านเพิ่งกลับมา ยังมีเรื่อง วิวรรณว่าเรามาจัดการไล่ผีดีกว่าค่ะ”
“มันจะดูงมงายไปหรือเปล่า”
“งมงายแล้วคนจะเชื่อกันมาเป็นร้อยๆปีเหรอคะ ลองดูก็ไม่เสียหาย ดีกว่าเสียคุณปริตตาไปนะคะ”
สีหน้าอรณีมองไปที่ปริตตา เริ่มคิดอย่างที่วิวรรณพูด
ในร้านขายของเก่า รวิปรียาเข้าร้านมาทรุดนั่ง คิดย้อนที่ทะเลาะกับภาธร “คุณก็เห็น ทิพฉายเค้าเจ็บมาก”
รวิปรียาย้อนคิดหลายครั้งที่เห็นภาธรกอดเจ้าฟ้าทิพฉาย แต่ “ผมไม่ควรกอดคุณอีก”
รวิปรียาพิงตู้ สายตาเศร้า น้ำตาคลอ “ภาธร .. คุณรักทิพฉายมากขนาดนี้”
หน้าบ้านคุณหญิงทรงศิริ ภาธรยืนอยู่ที่ประตูก่อนเข้าบ้าน อรณี วิวรรณยืนขวางประตู
“ขอผมพบปริตตาหน่อยได้มั้ยครับ”
“ยายหนูไม่อยู่ค่ะ” วิวรรณมองอรณีทันที เพราะรู้ว่าปริตตาอยู่ในห้อง
“ผมมีเรื่องด่วนมาก ต้องเจอปริตตา”