บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 2 หน้า 4

“อุ๊ย แต่เรื่องเผือกนี่มันหน้าที่วิวรรณนะคะ” วิวรรณพูดแล้วนึกได้ มองทินเทพที่ยิ้มกวน “เหรอครับ”

“อ่ะ ไปดูทางโน้นกันดีกว่า”

สามคนเดินกันไป  ทินเทพปัดกิ่งไม้ขวางทางให้ปริตตา พ้นจากทางเชื่อม สามคนมองเห็นโคกร้างที่

ต้นไม้รกครึ้มบดบัง  “ตรงนั้น ..อะไรคะ  ต้นไม้เยอะจัง” ปริตตามองแล้วเดินนำ

“อย่าเข้าไป เค้าเรียกโคกร้าง ที่นั่นมีคนตายหลายศพ” สามคนมองตกใจ ชมพูนุทที่ตามมาหน้าตาซีเรียส

ภาธรเดินเลี้ยวมาจากอีกทาง ตรงไปทางโคกร้าง เห็นทางรกไปด้วยป่า

ที่โคกร้าง เจ้าฟ้าทิพฉายยืนรอภาธรด้วยใบหน้าสวยงาม

ภาธรเดินเร็ว สำรวจไปรอบๆ  ใกล้จะมาถึงแถวโคกร้าง

อยู่ๆงูเผือกตัวหนึ่ง สีขาวโปร่งแสง เลื้อยผ่านหน้า ภาธรชะงัก งูตัวใหญ่เลื้อยผ่านไปอย่างเชื่องช้า  ภาธรนิ่งรอ

ที่โคกร้าง เจ้าฟ้าทิพฉายจับผม  สีหน้าอมยิ้ม  กิริยาเอียงอายเมื่อคิดว่าจะเจอภาธร

งูยังเลื้อยอย่างเชื่องช้า  ภาธรมองแล้วตัดสินใจหยิบไม้บนพื้นขึ้นมา “ไป ไปซะ อย่ามาขวางทาง”

งูเผือกหยุดเลื้อย เลี้ยวมาเหมือนจะจ้องภาธรให้กลัว แต่ภาธรไม่กลัว กำไม้ในมือแน่น แกว่งไป งูเลื้อยตรงมาใกล้ ภาธรจ้อง ชั่วเสี้ยวนาทีงูพุ่งมา ภาธรเอาไม้เขี่ยงูขึ้นจากพื้น แล้วเหวี่ยงกระเด็นลงน้ำ งูเผือกสีขาวเรือง หายไปในน้ำอย่างน่าประหลาด รวิปรียาปรากฏกายขึ้นด้านหนึ่ง มองเสียดายที่ขวางภาธรไม่ได้ ภาธรยังมุ่งหน้าเดินต่อไป

ที่โคกร้างเจ้าฟ้าทิพฉายเคลื่อนกายช้าๆออกมายืน  ชะเง้อมอง

ภาธรบุกลุยต้นไม้รกมาอย่างเร็ว ภาธรกำลังจะใกล้ถึงโคกร้าง

“อาจารย์คะ” ภาธรชะงักเสียงเรียก “ปริตตา” ภาธรมองหาแล้วเรียก

“ปริตตา ทินเทพ” ภาธรมองไป เห็นร่างปริตตาห่างไป  แถวทางที่เพิ่งเดินมา  “ปริตตา”

ภาธรมองกำลังเลือกว่าจะไปทางโคกร้าง หรือไปทางที่เพิ่งเดินมา

ที่โคกร้าง เจ้าฟ้าทิพฉายสีหน้าสะดุด  เมื่อรู้ว่าภาธรกำลังลังเล “ออกญา ข้าอยู่นี่”

ภาธรมองไปทางที่เพิ่งเดินมา เห็นร่างปริตตากำลังเดินอยู่ “อย่าไปทางนั้นปริตตา  เดี๋ยวหลง”

“ออกญา มาหาข้า” ลมพัดแรง ใบไมไหว  ภาธรเหมือนไม่ได้ยินเสียงเจ้าฟ้าทิพฉาย วิ่งกลับไปทางที่เห็นปริตตา