บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 2 หน้า 5
“ออกญาพิชิตแสนพล มาหาข้า” เจ้าฟ้าทิพฉายสั่ง แต่ภาธรไม่ได้ยิน เดินเร็วกลับไปทางที่เพิ่งเดินมา
ภาธรที่เดินผ่านรวิปรียาที่ยืนมองอยู่ ภาธรรู้สึกแปลกๆ หันไปทางแสงสีขาวเรืองในความมืดครึ้ม ภาธรจ้องคล้ายเห็นภาพรวิปรียา แต่ชั่วแวบเดียวร่างรวิปรียาก็หายไป ปรากฏเป็นร่างปริตตาที่ท่าทางมองหาทางออก ภาธรหันไปเห็นปริตตาเดินเลี้ยวไปอีกทาง “ปริตตา ปริตตา อย่าไปทางนั้น”
ภาธรวิ่งออกไปอย่างเร็วเพราะคิดว่าปริตตา
ที่โคกร้าง เจ้าฟ้าทิพฉายที่รู้ได้ว่าภาธรหันหลังกลับไปแล้ว ก็ตาแดงวาววับ
“ใคร !! หญิงนางนั้นเป็นใคร ถึงทำให้ท่านไม่มาหาเรา”
เจ้าฟ้าทิพฉายเคลื่อนกายเร็ว เหมือนจะพุ่งออกไปจากโคกร้าง แต่กลับเหมือนมีกำแพงล้อมรอบกั้น ไม่ให้
วิญญาณทิพฉายออกนอกบริเวณโคกร้างไปได้ ร่างเจ้าฟ้าทิพฉายกระเด็นกลับมาอย่างแรง รวิปรียามองเห็น เจ้าฟ้าทิพฉายที่ร่างกระดอน ก็สายตาสงสาร ก่อนจะหายร่างจากไป เจ้าฟ้าทิพฉายล้มทรุดลงที่โคนต้นไม้ ใบหน้าแรกที่ยินดี กลายเป็นกราดเกรี้ยว
“ออกญาพิชิตแสนพล มารับทิพฉายของท่าน เราไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว”
เรือนเจ้าพระยามหาศักดิ์ธำรง ภาธรวิ่งเร็วมา เห็นปริตตาที่ยืนอยู่หน้าบ้าน ก็เรียกเสียงดุ
“ปริตตา ทำไมผมเรียกแล้วคุณถึงไม่หยุด”
ปริตตาหันมามอง แปลกใจที่เห็นภาธรวิ่งเร็วตรงมา ท่าทางโกรธ “คะ อาจารย์”
“คุณเดินหลงไปแถวนั้น พอผมเรียก คุณก็ไม่ฟัง”
“หนูเดินไปไหนคะ”
ทินเทพที่เดินดูรอบบ้าน เดินตรงมาที่ภาธร วิวรรณ กับชมพูนุทเดินตามหลังมา
“น้องหนูไม่ได้ไปไหนเลยนะครับ เราแค่เดินเล่นแถวนี้ แล้วก็มารออาที่นี่ อาต่างหากหายไปไหนมาตั้งนาน”
ภาธรมองทุกคน สีหน้าแปลกใจ “ฉันไปแถวตรงโน้น” ภาธรชี้มือ ชมพูนุทมอง “แล้วก็เจอปริตตากำลังหลงทาง”
ปริตตา ทินเทพ งงหนัก ชมพูนุทคิดนิดเดียวแล้วโพล่งขึ้น “คุณเจอผี”
วิวรรณสะดุ้งโหยง โดดกอดทินเทพคนแรก “ที่นี่ผะ ผี ผีดุเหรอคะ”
“ดุมาก โดยเฉพาะที่โคกร้าง ตรงที่คุณเพิ่งไป”
“ใครจะเชื่อเรื่องผีก็แล้วแต่นะ แต่ผมไม่เชื่อ” ภาธรมองวิวรรณ ส่งสายตารำคาญ
“แล้วที่ผมเห็นปริตตาเมื่อกี้ ผมก็ไม่ได้ตาฝาด”
ปริตตามองภาธรเลยไปด้านหลัง ปริตตาเห็นรวิปรียา ก็รู้ทันทีว่าภาธรเจอรวิปรียา “รวิปรียา”