บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 4 หน้า 2
ทินเทพสั่งทันที “สมชายเอารถออก ไปโรงพยาบาล”
ทินเทพกับสมชาย ช่วยประคองคุณหลวงออกไปทันที ปริตตา ผกาตามไปเร็ว
ในห้องนอนภาธร ภาธรมองเจ้าฟ้าทิพฉายที่น้ำตาหยดตรงหน้าแล้วใจหวั่นไหว “ทิพฉาย”
เจ้าฟ้าทิพฉายยิ้ม “ท่านจักทำตามสัญญาใช่มั้ย ออกญา”
“ผม .. ภาธร ไม่ใช่ออกญา” เจ้าฟ้าทิพฉายเปลี่ยนจากรอยยิ้มเป็นโกรธทันที
“ท่านไม่ยอมรับอดีต เพราะมียามะธิดาชักจูงใจท่าน”
ภาธรหันไปทางรวิปรียา ทวนคำ สนใจ “ยามะธิดา” รวิปรียาส่ายหน้า สายตาบอกว่าไม่เกี่ยว
“ไม่ใช่เพราะเราเจ้าฟ้าทิพฉาย เราไม่มีอำนาจใดชักจูงใจภาธร แต่ที่เค้าไม่ตอบรับเพราะตอนนี้ท่านไม่ใช่มนุษย์”
“ข้าเป็นมนุษย์ ไม่ว่ากี่ร้อยกี่พันปี หัวใจข้าก็มีรักเช่นมนุษย์” เจ้าฟ้าทิพฉายกรีดเสียงด้วยความผิดหวัง
มือถือภาธรดังขึ้นมา เหมือนทุกอย่างตัดสวิตช์กลับมาสู่ปัจจุบัน ภาธรรู้สึกตัวมองเบอร์ กดรับ
“มีอะไรทินเทพ”
ในโรงพยาบาล ทินเทพอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ปริตตายืนใกล้ คอยประคองผกาที่มองไปด้านในห้องฉุกเฉิน
“คุณปู่อยู่โรงพยาบาล อาการไม่ดีเลยครับ”
ในห้องนอนภาธร ภาธรสีหน้าตกใจที่ได้ยินจากทินเทพ ว่าพ่อไม่สบายเจ้าฟ้าทิพฉายกับรวิปรียาต่างมองภาธร
“คุณพ่อ” ภาธรเก็บมือถือ ไม่สนใจเรื่องอะไรอีก ด้วยความเป็นห่วงพ่อ หันหลัง วิ่ง ภาธรวิ่งผ่านร่างเจ้าฟ้าทิพฉายที่ยืนขวางอยู่ เจ้าฟ้าทิพฉายสีหน้าตกใจ รวิปรียามอง ภาธรผ่านร่างเจ้าฟ้าทิพฉาย ออกประตูไป
เจ้าฟ้าทิพฉายหันมองภาธรที่ออกไปนอกห้อง
“ยอมรับกฎของธรรมชาติ กฎของความจริงเถอะเจ้าฟ้าทิพฉาย รักที่ท่านยึดเหนี่ยวไว้จะยิ่งทำให้ท่านทุกข์หนัก”
รวิปรียาเลือนร่างหายไปจากห้อง ด้วยความเป็นห่วงคุณหลวง เหลือแค่เจ้าฟ้าทิพฉายที่สายตาโกรธ และเจ็บใจที่ภาธรไม่ยอมรับอดีต
ในห้องพักคนไข้ ภาธรเปิดประตูเข้าห้อง เดินเร็วมายืนข้างเตียงคุณหลวงที่นอนให้น้ำเกลือ ผกา ทินเทพ ปริตตาอยู่อีกด้าน มองดีใจที่ภาธรมา ภาธรมองพ่อ คุณหลวงลืมตาขึ้นมา เห็นภาธรคนแรก ก็คลี่ยิ้ม “ภาธร”
ภาธรสายตาเป็นห่วงแต่ไม่บีบมือจับมือ ไม่แสดงออกว่าห่วง
“ผมคุยกับหมอแล้ว คุณพ่อต้องอยู่ที่นี่สักพัก ยังกลับบ้านไม่ได้”
“โธ่ อา ... ถามสักคำสิครับ คุณปู่เป็นยังไงบ้าง”
“ก็ฉันเห็นแล้วว่าอาการเป็นยังไง คุยแต่เรื่องรักษาข้างหน้าจะดีกว่ามั้ย”