บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 4 หน้า 5
ภาธรสีหน้าสงสัย ชาดาได้แต่มองตามตาปรอย
ห้องพักอาจารย์ ที่โต๊ะทำงานภาธร ภาธรมองแหวนของเจ้าฟ้าทิพฉาย ที่ใส่ไว้ในกล่องอย่างดี ภาธรมองแหวนแล้วนึกถึงที่เจ้าฟ้าทิพฉายเรียก “ออกญา บอกเถิดว่าท่านก็รอคอยเราเช่นกัน บอกเถิด เราจักกลับมารักกัน”
“ทำไมเรียกผมว่าออกญา” ภาธรสายตาสงสัย
ภาธรเคยฝันเห็นอย่างที่เจ้าฟ้าทิพฉายต้องการให้เห็นอดีต ออกญาพิชิตแสนพลพบกับเจ้าฟ้าทิพฉาย ออกญาพิชิตแสนพลพาเจ้าฟ้าทิพฉายหนีฝ่าวงล้อมศัตรู ออกญาพิชิตแสนพลกอดร่างเจ้าฟ้าทิพฉาย
ภาธรเอาแหวนใส่กระเป๋าเสื้อ สีหน้าครุ่นคิดความเชื่อมโยงของตัวเองกับเจ้าฟ้าทิพฉาย ผู้หญิงที่หนองพราย
ในบ้านภาธร เจ้าฟ้าทิพฉายยืนอยู่ในบ้าน แสงตะวันกำลังเคลื่อนลับระเบียง จากเย็นเข้าสู่กลางคืน เจ้าฟ้าทิพฉายแววตาแดงวาบ ก้าวเดินออกจากบ้าน ร่างเจ้าฟ้าทิพฉายมีอสูร 4 ตัวล้อมรอบและหายลับไปในความมืด
ภาธรเดินเข้ามาในห้องคนไข้ ผกาที่กำลังดูแลคุณหลวงยิ้มกับภาธร แล้วหันไปบอกคุณหลวง
“เดี๋ยวฉันมานะคะ” ผกาจะปลีกตัวให้พ่อลูกคุยกัน แต่ภาธรพูดขึ้น
“ไม่ต้องไปหรอกครับ คุณผกาอยู่ที่นี่ดีกว่า ผมคงอยู่ไม่นาน” ผกาชะงัก คุณหลวงมองลูกชาย
“ผมแค่มาถามอะไรคุณพ่อ นิดเดียว” ผกาขยับกลับมายืนใกล้เตียงคุณหลวง
“คุณพ่อเคยบอกว่าบรรพบุรุษเรามีมาตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยา คุณพ่อพอจะมีรูปหรือเอกสารอะไรเหลือให้ผมดูบ้างมั้ยครับว่า ต้นตระกูลเรามีใครบ้าง”
“ไม่มี คนโบราณเค้าไม่วาดรูปกันหรอก แกจะถามหาใครล่ะ”ฆ
“มีใครที่ชื่อ ออกญา .. ทำนองนี้บ้างมั้ยครับ”
“พ่อไม่แน่ใจว่าท่านเคยมียศอะไรตอนกรุงศรี แต่ในรัชกาลที่หนึ่งท่านรบเก่ง จนเป็นถึงเจ้าพระยาพิชิตแสนยากร”
“เจ้าพระยาพิชิตแสนยากร”
“แกสงสัยเรื่องอะไร อยู่ๆก็มาถามถึงอดีตหรือว่าเกี่ยวกับปรจิตวิทยา งานวิจัยของแก”
“ไม่เกี่ยวหรอกครับ ผมคิดว่าผมฝัน ตอนที่ผมได้กลิ่นดอกไม้นั่น”
ผกากับคุณหลวงมองหน้ากัน ภาธรพยายามนึก แล้วหลุดปากออกมาเอง “ดอกปาริชาต”
“ดอกปาริชาต ดอกไม้บนสวรรค์น่ะหรือคะ” ภาธรมองหน้าผกาอย่างนึกไม่ถึง “ดอกไม้บนสวรรค์”
“ค่ะตามตำนาน ดอกปาริชาตเป็นดอกไม้บนสวรรค์ที่ทำให้คนเราระลึกชาติได้”