บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 4 หน้า 3
ทินเทพบ่น “แข็งกว่าหินแกรนิต ก็ใจอานี่แหละ”
“พอแล้ว ตาทิน” ผกาปราม
ภาธรมองคุณหลวง คุณหลวงยิ้มน้อยๆ “พ่อไม่เป็นอะไรมาก”
“ยังไงก็ต้องพักที่นี่ครับ อย่าเพิ่งกลับบ้าน อยู่ใกล้หมอดีที่สุด”
“คุณหลวงท่านไม่ชอบอยู่โรงพยาบาล”
“ไม่มีใครชอบหรอกครับแต่เพื่อสุขภาพ คนเราก็ต้องฝืนใจตัวเอง”
ภาธรตอบเรียบ สุภาพ แต่น้ำเสียงเข้ม ทุกคนอึ้ง ภาธรหันไปมองคุณหลวงที่มองลูกชายคนเล็กอย่างอ่อนใจนิดๆ กับความเย็นชา ห่างเหิน อีกด้านในห้อง เห็นรวิปรียาที่ยืนมองคุณหลวง
คุณหลวงหันไปเห็นรวิปรียา คุณหลวงหน้านิ่ง คุยกับรวิปรียาผ่านกระแสจิต ไม่มีใครได้ยิน
“ช่วยภาธรด้วย รวิปรียา”
“หนูจะพยายามค่ะ คุณตา” รวิปรียายิ้มตอบอย่างอ่อนโยน ให้กำลังใจคุณหลวง
ภาธรเห็นสายตาพ่อมองไปที่มุมหนึ่ง ก็สงสัย “คุณพ่อมองใครครับ” ภาธรหันขวับ ไปมองทางที่รวิปรียายืน
ทุกคนมองตาม ไม่มีใครเห็นรวิปรียา
“อามองหาใคร ห้องนี้ก็มีแค่เรา” ภาธรไม่เห็นใคร หันกลับมา หยุดมองปริตตา
ปริตตาเดาได้ว่าจะเป็นรวิปรียาก็รีบหลบตาภาธร ทำเป็นจับผ้าห่ม ปิดมือให้คุณหลวง
“ไม่มีใคร นอกจากเราใช่มั้ย ปริตตา” ภาธรเน้นเสียงคาดคั้น แต่ปริตตาทำไม่รู้เรื่อง
“ไม่นะคะ ก็มีคนเท่าที่เห็น”
ภาธรมองไปที่คุณหลวง คุณหลวงเฉย ผกามองภาธรที่สีหน้าสงสัยอย่างสังเกต ด้านหลังรวิปรียามองภาธรกับครอบครัวอยู่ที่เดิมด้วยสายตาเป็นห่วง
กลางคืน บ้านภาธร ไม่มีคน เงียบสงัด ในความมืดเห็นร่างเจ้าฟ้าทิพฉายเด่น สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ ผิดหวัง “ออกญาพิชิตแสนพล ในเมื่อท่านบอกว่าตัวเองคือภาธร เราก็จะสร้างความผูกพันใหม่ให้กับท่าน ท่านเป็นมนุษย์ เราก็จะเป็นมนุษย์เหมือนท่าน”
สายตาเจ้าฟ้าทิพฉายพร้อมทำทุกอย่างเพื่อความหวังที่รอคอยมานาน
เช้าวันใหม่ โรงอาหารในมหาวิทยาลัย ภาธรเหนื่อย ยุ่งยากใจทั้งเรื่องพ่อ เรื่องที่เห็นเจ้าฟ้าทิพฉายและรวิปรียา
ชาดาที่นั่งกินข้าวอยู่ตรงข้ามมองภาธรเขี่ยข้าว ไม่ยอมกิน “เฝ้าไข้คุณพ่อเหนื่อยเหรอ”
ภาธรได้ยินชาดาถาม ก็หันมอง “เปล่า ... กำลังคิดเรื่องอื่น นิดหน่อย”