บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 5 หน้า 3
ปริตตายิ้มตอบแววตาลึกล้ำ รู้แล้วว่าอีกอย่างที่จะดึงความสนใจของภาธรได้คือเรื่องของรวิปรียา
สวรรค์ชั้นยามา รวิปรียาหน้าเศร้าลงเมื่อเห็นการพูดคุยของภาธรกับเจ้าฟ้าทิพฉาย
“ทิพฉายในร่างปริตตา กำลังหลอกล่อความสนใจภาธร ด้วยเรื่องของเรา ความอยากรู้ของภาธรจะทำให้เค้าอันตรายเพราะทิพฉาย”
“เหตุใดเจ้าถึงเอาใจช่วยภาธร” รวิปรียาหันมองสินีวาลี นึกไม่ถึงกับคำถามของเทพรุ่นพี่
“กิเลสที่เจ้ามี บอกข้าได้มั้ยว่าไม่ใช่ความรู้สึกเช่นเดียวกับทิพฉาย .. ความรัก”
“ไม่ใช่หรอก สินีวาลี เราอยากช่วยคุณตา อยากช่วยปริตตา คนที่เหมือนอีกครึ่งนึงของเราในโลกมนุษย์
รวิปรียาสีหน้าจริงจัง “ปริตตากำลังถูกทิพฉายควบคุมจิตวิญญาณ ทิพฉายใช้ร่างปริตตาเพื่อตอบโต้เรา เพื่อดึงภาธรให้ไปอยู่กับเค้า”
“รู้ตัวหรือไม่ เจ้ากำลังช่วยภาธรทุกอย่าง”
“รู้ แต่ไม่ใช่เพราะเรื่องความรักของเค้ากับทิพฉาย เรากำลังช่วยภาธรให้รู้จักความรัก ความหวังดี”
สินีวาลีมองแปลกใจ
“ผู้ชายคนนั้น ภาธร คนที่ไม่มีหัวใจให้ครอบครัว เขาปฏิเสธทุกอย่างจากพ่อบังเกิดเกล้าเพราะทิฐิ คิดว่าพ่อทอดทิ้ง หมดรักในตัวแม่ ทั้งๆที่คุณตาห่วงเค้ามาก ... มากเท่าชีวิต”
รวิปรียาทอดเสียง เมื่อนึกถึงเรื่องความบาดหมางในใจของภาธร กับพ่อของตัวเอง
“นี่ต่างหาก กิเลสที่เราเรียนรู้จากมนุษย์ รักมาก ยึดเหนี่ยวมาก ย่อมทุกข์มาก”
“เจ้าจะยอมฝ่าฝืนกฎ ยอมรับการลงโทษเพื่อช่วยมนุษย์พวกนั้น”
“เราทอดทิ้งคนที่ยึดเราเป็นที่พึ่งไม่ได้ หน้าที่นี้ไม่ใช่หรือที่เป็นหน้าที่ของเทพต่อมนุษย์”
สินีวาลีมองแววตาตั้งใจของรวิปรียาแล้วยอมแพ้ บ่วงเชือกที่รัดรอบร่างสีทองเด่นชัด เห็นเป็นเชือกที่รัดรวิปรียาไว้รอบร่าง รวิปรียามอง เชือกนั้นค่อยๆคลายออก ด้วยอำนาจของสินีวาลี รวิปรียามองสินีวาลีด้วยความสงสัย สินีวาลีเอ่ยอธิบาย “องค์พระสุยามะรู้ว่าเจ้าจะต้องดื้อรั้นลงไปจนได้ ท่านจึงให้ข้ารั้งเจ้าไว้ จนกว่าเจ้าจะมีเหตุผล มากกว่าความสนุกสนานตามนิสัยของเจ้า” รวิปรียายิ้มที่เพื่อนเข้าใจ
“ลงไปทำหน้าที่ของเทพเถอะ รวิปรียา แต่จงระวัง ระลึกไว้ กฎแห่งธรรมชาติเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ไม่มีใครหนีพ้น ไม่มีใครเปลี่ยนแปลงได้” สินีวาลียิ้มให้รวีปรียาอีกครั้ง เชือกสลาย ปลิวหายไปกลางอากาศ รวิปรียายิ้มด้วยจิตใจผ่องใสที่สุด
หน้าบ้านภาธร รถบ้านคุณหญิงทรงศิริจอดลงหน้ารั้ว คนขับรถคุณหญิงทรงศิริที่นั่งรอหลับด้านใน รีบลุกขึ้นยืน