บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 5 หน้า 4
ภาธรที่เป็นคนขับเปิดประตูออก ปริตตาที่นั่งข้างเปิดประตูตามลงมา สองคนเดินมาใกล้รั้ว คนขับรถรีบเข้าไปประจำที่ในรถ
“อย่าลืมเรื่องที่เราคุยกันนะ ปริตตา” ปริตตาแกล้งทำหน้างง ภาธรย้ำ “ผมอยากติดต่อ รวิปรียา”
“อ๋อ ค่ะ เรื่องนี้ ฉันจะไม่ลืม”
“ขอบคุณ ดึกมากแล้ว คุณรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ” ภาธรหันหลังจะเข้าบ้าน ปริตตาเอ่ยถาม
“มีใครที่อาจารย์อยากรู้จักอีกมั้ยคะ คนที่อาจารย์คิดว่าเป็นพลังงานพิเศษ ไม่มีเลือดเนื้อ จับต้องไม่ได้”
“คุณเหมือนอ่านใจผมออก”
ปริตตายิ้ม “อำนาจพิเศษที่อาจารย์บอกว่าฉันมีในตัวเองไงคะ”
“ผมอยากรู้จักผู้หญิงอีกคน .. ผู้หญิงเจ้าของแหวนพญานาคที่หนองพราย” ปริตตาได้ยินแล้วสายตาจดจ่อ
“เค้าชื่อ ทิพฉาย”
“อาจารย์จำชื่อเค้าได้”
“แววตาเค้าทำให้ผมเศร้า ทำให้ผมคิดถึงอดีตบางอย่าง” ภาธรมอง ปริตตายิ้มให้ แล้วเดินกลับไปขึ้นรถ
รถขับออกไป ภาธรมองตามปริตตาที่ห่าง ลับไปในความมืด
ในห้องคนไข้ ผกากำลังห่มผ้าให้คุณหลวงแล้วหันกลับมามอง ที่เตียงเล็กๆ ทินเทพหลับอยู่ มีสมุดบันทึกของคุณหลวงวางบนอก ผกาหยิบสมุดบันทึกปิดวางไว้เหนือหัวนอนทินเทพ ผกามองไปที่คุณหลวงด้วยความกังวลลึกๆเรื่องปริตตา “ขออย่าให้มีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นกับปริตตาเลย”
เช้าวันใหม่ หน้าบ้านคุณหญิงทรงศิริ อรณีกำลังตักบาตรพระ มีคนงานหญิงคอยช่วย อรณีตักบาตรพระองค์สุดท้ายเสร็จ ก็หันไปถาม “คุณปริตตาตื่นแล้ว ทำไมไม่ลงมาตักบาตร”
ในห้องนอนปริตตาบ้านคุณหญิงทรงศิริ ปริตตากำลังนั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ หลายเล่มเห็นเป็นเรื่องของกรุงศรีอยุธยาเสียกรุงครั้งที่ 2 ปริตตากวาดตาอ่าน พระราชพงศาวดารกรุงศรีอยุธยา ฉบับคำให้การขุนหลวงหาวัด
“ในเวลากลางคืน เมื่อ ณ วันอังคาร ขึ้น 9 ค่ำ เดือน 5 จุลศักราช 1128 ไฟจากข้าศึกจุดเผาร้านบ้านเรือนในพระนครเสียเป็นอันมาก” เสียงปริตตาเริ่มสั่นเครือ เมื่อนึกถึงวันเวลาที่กรุงศรีอยุธยาแตก
“พระเจ้ากรุงศรีอยุธยาเสด็จหนีไปซุ่มซ่อนอยู่ประมาณสิบเอ็ดสิบสองวัน ..จึง..” เสียงปริตตาขาดหายเป็นห้วง“... เสด็จ .... สวรรคต” ปริตตาอ่านถึงตรงนี้ก็สะเทือนใจมากเมื่อนึกถึงพ่อ น้ำตาปริตตาหยดอาบแก้ม