บทละครโทรทัศน์ นางทิพย์ ตอนที่ 3 หน้า 5
“ไม่มีอะไรหรอก ลุงทัดไปพักเถอะ วันนี้ผมจะนั่งทำงานที่บ้าน”
“ผมรู้สึกกินแรงจังเลย เงินเดือนก็ได้เต็ม แต่ทำงานแค่หยิบมือ”
“ที่จริงอายุขนาดลุง น่าจะพักผ่อน อยู่บ้านเฉยๆกับลูกหลาน”
“โอ๊ย ผมอยู่คนเดียวแบบนี้ สบายใจกว่าครับ เดี๋ยวนี้ลูกหลานมันไม่อยากอยู่กับพ่อแม่ ปู่ย่าตายายหรอกครับ มันว่าเป็นตัวภาระ เอะอะก็อ้างงานยุ่ง” ภาธรชะงักไป คิดถึงที่ตัวเองปฏิเสธการไปเจอพ่อ
ทัดไม่รู้เรื่องพูดจี้ใจภาธร ฟุดฟิดจมูก ภาธรมองแล้วถาม “มีอะไร ลุงทัด”
“ได้กลิ่นมั้ยครับ กลิ่นเย็นๆเหมือนดอกไม้ เมื่อกี้ยังไม่มี เพิ่งได้กลิ่นตอนคุณกลับเข้าบ้านมานี่แหละครับ”
“กลิ่นดอกไม้” ภาธรคิด ภาธรนึกถึงตอนที่อยู่ในกระท่อม กับเจ้าฟ้าทิพฉาย
ภาธรหยิบแหวนพญานาคออกจากกระเป๋า “ดอกซ่อนกลิ่นหรือเปล่า” ภาธรพูดยิ้มๆแต่ทัดสะดุ้งเฮือก
“คุณภาธร พูดอะไรแบบนั้น”
“ตอนผมได้กลิ่นดอกไม้ มีคนบอกว่าดอกซ่อนกลิ่น”
“ใครบอกคุณ เค้าคงเห็นคุณอยู่เมืองนอกเมืองนาตั้งแต่เด็กน่ะสิ ถึงแกล้งพูดอำ”
“อำ ???”
“ก้อดอกซ่อนกลิ่นน่ะครับ มันดอกไม้งานผี”
ฉับพลันที่ทัดพูดจบ หนังสือตำราภาษาอังกฤษเล่มหนาที่วางอยู่ ตกจากโต๊ะ ทัดสะดุ้งโหยง หนังสือพุ่งกระเด็นลงทับเท้าทัดลงอย่างแรง ทัดร้อง “โอ๊ย”
ภาธรวางแหวนพญานาคลง มองหนังสือที่กระเด็นมาไกล “ตกลงมาได้ยังไง”
ทัดเขย่งเท้าด้วยความเจ็บ ภาธรหยิบหนังสือขึ้นวางที่เดิม “ไปหายาทาซะเถอะลุงทัด เดี๋ยวเท้าจะบวม”
“ครับๆ” ทัดเดินออกไป “หล่นมาตรงเผงได้ยังไง ยังกะมีคนปาใส่” ทัดบ่นแต่ไม่คิดอะไร
ภาธรหันไปสนใจงาน ลืมเรื่องที่คุยเรื่องดอกไม้กับทัดไป หยิบวางแหวนพญานาคบนโต๊ะทำงาน
ภาธรคิดถึงภาพผู้หญิงในกระท่อมรางๆ ภาพตอนเขาก้มลงหยิบแหวนขึ้นมาจากพื้น
“แหวนจากหนองพราย” ภาธรมองแหวน “มันอาจจะเกี่ยวกับเรื่องเรือนไทยไฟไหม้ ภาพผู้หญิงผมยาวคนนั้น”
ภาธรกำลังกดขยายภาพถ่ายติดวิญญาณเจ้าฟ้าทิพฉายที่มีอยู่ในเครื่อง ภาธรซูมขยายไปที่นิ้ว แต่ภาพแตกมองไม่ชัด ภาธรหันกลับมามองแหวนในมือ แล้ววางลง รีบเขียนอีเมล์หาดร.โอนีล
“เกลน ผมเพิ่งได้แหวนพิเศษมาวงนึง อยากจะทดสอบถ่ายภาพด้วยอินฟาเรด แบบวิธีเกอร์เลียน”
วิญญาณเจ้าฟ้าทิพฉายยืนมองภาธรที่กำลังเขียนอีเมล์ พุ่งความสนใจไปที่เรื่องแหวน