บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 18 หน้า 5
ทูลถูกเข็นเข้ามาในโรงพยาบาล สวาทวิมลและเที่ยงวัน วิ่งตามรถเข็นจนไปสุดที่ห้องฉุกเฉิน ซึ่งญาติไม่สามารถตามเข้าไปได้ สวาทวิมลร้องไห้จนยืนแทบไม่ไหว เที่ยงวันได้แต่กอดปลอบใจแม่
“คุณทูล .... อย่าเป็นอะไรไปนะ ฉันจะอยู่ยังไง”
“พ่อไม่เป็นอะไรหรอกครับแม่ ใจเย็นๆก่อน”
“แม่บอกเที่ยงแล้วว่าอย่าไปยุ่งกับคนพวกนี้ เที่ยงก็ไม่เชื่อแม่ แล้วดูสิผลมันเป็นยังไง มันมีแต่จะสร้างความเดือดร้อนให้เที่ยงนะ” เที่ยงวันได้แต่กอดปลอบใจแม่ ไม่อยากขัดใจแม่ตอนนี้
ห้องรับแขกบ้านดำเกิง ดำเกิงรู้สึกผิดหวังและเสียใจมาก ดำเกิงพยายามให้โอกาสดวลแล้ว แต่ดวลกลับทำให้เสียหน้าและผิดหวังมาก สกาวร้องไห้ไม่หยุด
“โธ่โว้ย! จะร้องหาหอกอะไร” สกาวตกใจยิ่งร้องไห้หนักขึ้น
“พ่อคะ ..... แม่ยิ่งเสียใจอยู่”
“จะไปเสียใจให้มันทำไม ยังไม่ชินอีกเหรอ มันทำเรื่องกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ตราบใดที่เธอยังเป็นพ่อเป็นแม่มัน เธอก็ต้องเสียใจอย่างนี้ตลอดไป... สำหรับฉัน ฉันจะไม่เสียใจกับมันอีกต่อไปแล้ว”
“พ่อไม่ฟังดวลก่อนเหรอคะ ว่าเรื่องมันเป็นยังไง”
“ยังจะต้องฟังอะไรอีก”
“ลูกอาจไม่ได้เอาเงินไปก็ได้ อาจเป็นเรื่องเข้าใจผิด”
“แล้วยานั่นล่ะ! ยังจะเข้าใจอะไรผิดอีกเหรอ .... ต่อไปนี้อย่าให้ใครหน้าไหนพูดชื่อไอ้ดวล ให้ฉันได้ยินอีก ฉันไม่อยากได้ยินชื่อมัน มันไม่ใช่ลูกฉันอีกต่อไป” พูดจบดำเกิงก็เดินโมโหปึงปังกลับห้อง
สกาวทรุดตัวลงกับพื้นร้องไห้ออกมาสุดตัว เดือนสิบต้องเข้าไปกอดปลอบใจ
“ทำไมดวลทำแบบนี้ ไหนสัญญากับแม่ว่าจะไม่ทำให้แม่ร้องไห้อีก ทำไม!”
คอนโดเอน กิ่งคำต้องสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงกดออด และแปลกใจที่เสียงกริ่งดังไม่หยุด
“โอ๊ย ...... อะไรกันเนี่ย”
กิ่งคำยันตัวขึ้น เธอใส่เสื้อผ้าแบบรีบๆ แล้วเดินโซเซไปเพื่อไปที่ประตูห้อง กิ่งคำเดินเซมาเปิดประตูแล้วก็หันหลังจะเดินกลับห้องนอน ไม่ได้มองว่าคนที่อยู่หน้าประตูไม่ใช่เอน
“ลืมกุญแจเหรอ” ดวลมองตามกิ่งคำแบบงงๆ คิดว่าเข้าห้องผิด
“ขอโทษนะครับ ผมมาผิดห้องเหรอครับเนี่ย ....ใช่ห้องเอนมั้ยครับ”
กิ่งคำตกใจ หันกลับมา พอเห็นหน้าดวลก็สร่างเมาทันที “นี่เธอ!....”