บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 16 หน้า 2
ดวลกับเอนหยุดด้วยความเกรงใจนภางค์และโอเล่ นภางค์สั่ง “อย่ามาทำตัวเถื่อน ๆ ในออฟฟิศฉันนะ!”
“ใช่! พี่นภางค์ดูพวกมันสิ ป่าเถื่อนอย่างนี้ ยังจะทำงานกับพวกมันได้เหรอ” ก้านวงศ์ได้ที
“ไม่ใช่ 2 คนนี้ ฉันหมายถึงเธอ !”
“พี่นภางค์! ...ทำไมเป็นแบบนี้”
“อย่าบอกนะ ว่าเธอไม่ได้เริ่มก่อน”
“โว้ย! ...โอ๋กันเข้าไป ใช่สิ เด็กใหม่มันก็อย่างนี้แหละ พวกมึงระวังให้ดีเถอะ ต่อไปพวกมึงก็จะถูกเขี่ยเหมือนหมา อีนี่มันไม่เคยจริงใจกับใครหรอก”
“ก้าน!”
“พี่ก็เหมือนกัน พี่โอเล่ พอผมเริ่มหมดประโยชน์แล้ว พี่ก็คิดจะถีบหัวส่งใช่มั้ย” โอเล่โกรธตัวสั่น
“ก้าน...เธอยังไม่รู้ความหมายจริง ๆ ของคำว่าถีบหัวส่งสินะ...เดี๋ยวพี่จะแสดงให้เธอดูว่า ถีบหัวส่งของจริงมันคืออะไร”
หน้าออฟฟิศนภางค์ ดวลย้ำกับเอน “กูพอใจกับงานของกูแล้ว”
“งานใช้แรงเป็นลูกกระจ๊อกเค้าแบบนั้นน่ะเหรอ จะได้ซักเดือนละกี่บาท มึงโง่รึเปล่า ที่กูพูดไม่ได้เข้าสมองมึงเลยใช่มั้ย ไอ้ดวล.....”
“เออ.....กูมันเรียนไม่จบ ได้มีงานทำก็ดีแล้ว”
“มึงนี่พูดไม่เข้าใจใช่มั้ย กูขอให้มึงช่วยกู เพื่ออนาคตกู มึงช่วยเพื่อนไม่ได้หรือไง”
“กูขอโทษนะ...กูตัดสินใจแล้ว กูอยากเริ่มต้นใหม่ ถ้ากูจะตบหน้าพ่ออย่างที่มึงว่า....กูขอให้มันเป็นไปตามแบบที่กูสบายใจและภูมิใจจะดีกว่า” เอนโมโหสุดตัวเขาผลักอกจนดวลเซไป “ก็แล้วแต่มึงนะ ไอ้โง่”
เอนเดินออกไปด้วยความโมโห ดวลได้แต่มองตามด้วยความเสียใจ ที่ทำให้เพื่อนผิดหวัง
บนถนนทางไปหัวหิน ในรถลำธาร มีแต่ความเงียบและความอึดอัด ลำธารพยายามชวนเดือนสิบคุย
“บ้านคุณแม่ได้รับตกทอดมาจากคุณยาย เดี๋ยวเดือนจะเห็นว่ามันสวย คลาสสิกขนาดไหน”
“ค่ะ”
“ธารยังแปลกใจ ว่าทำไมเดือนถึงไม่เคยไปที่นั่น ธารกับที่บ้านไปกันออกจะบ่อย”
“นั่นสิคะ” คำตอบของเดือนสิบ ทำเอาลำธารรู้สึกผิดและไม่อยากชวนคุยต่อ ในเวลานี้พูดอะไรออกไปก็คงจะผิดไปหมด