บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 3 หน้า 4
“ปิดซะหน่อยก็คงดูจางลงนะ” สกาวเอาฟองน้ำแตะที่แผล ดวลจับมือแม่ไว้
“แต่งหน้าไปเรียนน่าอายกว่ารอยช้ำมั้งแม่” สกาวหลุดขำออกมา “จริงด้วย ......”
ดวลมองหน้าเปื้อนยิ้มของแม่นิ่ง ก่อนจะเอามือจับคางแม่
“ไม่ได้เห็นแม่ยิ้มมานานเท่าไหร่แล้วเนี่ย นึกว่ายิ้มไม่เป็นแล้วซะอีก” สกาวยิ้มกว้างขึ้น แต่กลับน้ำตารื้น
ดวลเข้าไปกอดแม่แน่น สกาวผวากอดลูกน้ำตาไหลออกมา แต่ก็ยังคงมีรอยยิ้มกว้างอยู่ มันเป็นความสุขปนทุกข์อย่างที่บรรยายไม่ได้ นาราเดินเข้ามาในชุดนักศึกษา “หวาย ..... อ้อนแม่”
สกาวรีบเช็ดน้ำตา ดวลผละออกจากอกแม่ “ไปเถอะ เดี๋ยวรถติด”
ดวลยิ้มให้แม่ก่อนจะลุกเดินตามนาราไป
“ดวล!” ดวลหันมามองแม่ “ไปเรียนนะลูก” ดวลยิ้มน้อยๆ ใช้นิ้วโป้งชี้ไปที่นารา
“ผู้คุมตามแจขนาดนี้” นาราทำดุ “ทะลึ่ง!”
สกาวยิ้มออกมาได้ สกาวมองลูกชายเดินออกจากบ้านไป
แอฟริกาใต้ รีสอร์สวยสไตล์พระราชวัง เดือนสิบง่วนกับการส่งภาพการท่องเที่ยวให้ลำธารดู แม้ไม่มีการตอบกลับมา แต่อย่างน้อยเดือนสิบก็รู้ว่าลำธารเปิดอ่าน ยุพราเดินหาเดือนสิบจนเจอ
“เก็บกระเป๋าแล้วเผ่นเลยนะ”
“อืม” เดือนสิบง่วนส่งภาพ “ลงมาหา Wifi น่ะ”
ยุพราเหลือบมองภาพที่เดือนสิบส่งให้ลำธารดูแล้วย่นจมูก
“ได้รหัสแล้วขึ้นไปส่งที่ห้องก็ได้ ... ไม่รู้จะส่งทำไม ส่งไปก็เงียบ”
“ธารเค้าก็แบบนี้แหล่ะ แต่เค้าอ่านนี่นา”
“โรคจิตว่ะ อ่านแล้วก็ตอบดิ” เดือนสิบค้อนเพื่อน “ไปๆ ขึ้นห้องกันดีกว่า”
“ไหนๆก็ลงมาแล้ว เดินถ่ายรูปกันเถอะ”
“รูปไม่พอหรือไง จะส่งไปให้ทางนั้นทำอัลบั้มเหรอ”
“ยุพนี่พูดไปเรื่อยเลยนะ ไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะ อ่ะ ฝากกระเป๋าหน่อย”
เดือนสิบส่งกระเป๋าให้ยุพราแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ ยุพราดูว่าเดือนสิบเดินไปลับสายตาแล้ว รีบค้นกระเป๋าเดือนสิบ แล้วหยิบเอาโทรศัพท์มือถือของเดือนสิบขึ้นมา แสงสว่างจากหน้าจอแสดงให้เห็นว่าโทรศัพท์ยังไม่ปิด ยุพราดีใจ เพราะไม่รู้รหัสผ่านของโทรศัพท์มือถือเดือนสิบ ยุพรารีบกดเปิดไลน์ กดดูที่เดือนสิบส่งให้ลำธาร เห็นภาพการท่องเที่ยวที่เดือนสิบเพียรส่งให้ลำธารแล้วย่นจมูกใส่ “ชิ!” ยุพราคิดอะไรได้อย่างหนึ่ง