บทละครโทรทัศน์ ข้ามสีทันดร ตอนที่ 19 หน้า 3
“อะไรกันเนี่ย ไอ้ขี้ยาแกจะทำอะไรลูกฉัน!” รื่นเริงดึงกิ่งคำออกจากเที่ยงวัน และผลักอกเที่ยงวันกระเด็น
“ยัยกิ่งนี่อะไรกัน มันทำอะไรแกหรือเปล่า”
“ไม่ ......ไม่มีอะไรแม่”
“แล้วแกมากับยัยกิ่งได้ยังไง ยัยกิ่ง .... ทำไมมากับไอ้ขี้ยานี่ได้”
“คำก็ขี้ยา 2 คำก็ขี้ยา รังเกียจขี้ยาขนาดนี้เลยเหรอครับ” เที่ยงวันพูดประชดกิ่งคำ
“เออสิวะ ขยะแขยงที่สุดก็พวกเล่นยานี่แหล่ะ”
“ใช่ ..... น่าขยะแขยงที่สุด” เที่ยงวันจงใจเน้นคำให้กิ่งคำได้ยินชัดๆ กิ่งคำรีบเดินหนีเข้าบ้าน
“ยัยกิ่งจะไปไหน” รื่นเริงชักกลัวเที่ยงวัน “ยัยกิ่งรอแม่ด้วย” เที่ยงวันมองตามด้วยความหนักใจ
ห้องรับแขกบ้านชีวาตม์ กิ่งคำเดินลิ่วเข้ามาในบ้านโดยมีรื่นเริงวิ่งตามมา “ยัยกิ่ง!”
“อะไรแม่”
“ไอ้ขี้ยามันทำอะไรแก ฉันจะไปฟ้องผัวแกเอง ให้มันโดนเล่นงานซะให้เข็ด”
“ไม่ต้อง!”
“ทำไมล่ะ มันต้องแค้นแม่มากแน่ๆ ถึงได้จ้องจะเล่นงานแก ระวังตัวด้วยนะ ไอ้พวกขี้ยานี่ไว้ใจไม่ได้ลมขึ้นลมลง”
“รู้แล้วน่ะแม่” กิ่งคำจะเดินไป “เดี๋ยวก่อนยัยกิ่ง”
“อะไรอีกล่ะแม่”
“หน้าตาแกโทรมมากแล้วนะ .... แล้วดูเอวสิ หนาขนาดนี้ ไปออกกำลังกายซะบ้างนะ”
“รู้แล้วน่ะ!” กิ่งคำรับคำด้วยความรำคาญ กิ่งคำจะเดินขึ้นห้อง แต่รู้สึกคลื่นไส้จึงวิ่งไปอาเจียนที่ถังขยะ
“ยัยกิ่ง! แกเป็นอะไร!”
ห้องรับแขกบ้านดำเกิง เดือนสิบเอาผ้าเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้สกาวจนเธอรู้สึกตัว “แม่ .... เป็นไงบ้างคะ”
ดำเกิงยืนมองตาขวาง “จะเป็นอะไร สำออยน่ะสิ .... ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่า ไม่ให้ใครหน้าไหนเอาไอ้ดวลกลับเข้ามาในบ้านเด็ดขาด ใครพูดไม่เชื่อโดนดีแน่”
“อย่าพูดอะไรแบบนี้สิคะพ่อ แม่กำลังไม่สบายนะคะ”
“เป็นไงล่ะ ไอ้ลูกชายสุดที่รักเล่นซะสะบักสะบอมกันไปเลย ฉันพอกับมันแล้ว ขาเน่าก็ตัดขาทิ้งยังกลับมาใช้ชีวิตได้ เก็บไว้มันจะลามให้เน่าไปทั้งตัว”