บทละครโทรทัศน์ Unlucky Ploy ชีช้ำกะหล่ำพลอย ตอน 10 หน้า 2
นายนั่งอยู่ที่สนามเด็กเล่นแห่งหนึ่ง พยายามสงบสติอารมณ์ ครุ่นคิดเรื่องราวต่างๆในชีวิตตัวเอง นายเห็นเด็กเล่นฟุตบอลกันอยู่ ทำให้คิดถึงความทรงจำในวัยเด็ก ตอนมาที่สนามเด็กเล่นกับพ่อ
นายตอน 7 ขวบ กำลังโหนบาร์กับพ่อ
“นายครับ นายได้ยินเสียงอะไรไหมครับ”
“ได้ยินเสียงลมครับ”
“เก่งมาก”
“พ่อครับ ทำไมพ่อถึงชอบอัดเสียล่ะครับ”
“ก็เพราะว่าเสียงมันช่วยเก็บเรื่องราว และความทรงจำไงครับ อย่างเวลาที่พ่อไม่อยู่ นายคิดถึงพ่อ นายก็จะได้ฟังเสียงพ่อแทนไงครับ”
“พ่อก็อยู่กับนายตลอด ไม่เห็นจะต้องเก็บเสียงเลย”
“พ่อไม่ได้อยู่กับเราตลอดไปหรอกนะ วันหนึ่งเราสองคนก็ต้องแยกจากกัน”
“ไม่เอา นายอยากให้พ่ออยู่กับนาย เล่นกับนายอย่างนี้ไปตลอด”
“ฟังพ่อให้ดีนะลูก ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ไม่มีอะไรอยู่กับเราตลอดไปหรอกนะครับ มันเป็นธรรมดาของโลก ถ้าเรายอมรับตวามจริงข้อนี้ได้ เราก็จะไม่เสียเวลาไปกับอะไรที่มันไม่มีประโยชน์นะครับ เข้าใจไหมครับ”
“เข้าใจครับ”
“เก่งมาก หอมแก้มหน่อยๆ ลูกพ่อ”
นายยิ้มให้พ่อ พ่อยิ้มให้นายอบอุ่น
นายคิดตามสิ่งที่พ่อเคยพูดไว้ ชายหนุ่มคิดได้ในที่สุด
พลอยนั่งใจลอยอยู่บนเตียง คิดถึงตอนจูบกับนาย หญิงสาวเหล่มองโทรศัพท์ รอสายจากนาย ด้วยความร้อนใจ แต่กลับไม่มีสาย หรือข้อความใดๆ จากนายเลย พลอยกลั้นความโกรธไม่ไหว ตะโกนด่าใส่โทรศัพท์ด้วยความโมโหๆ
“มาจูบแล้ว ทำไมไม่โทรมาฮะ ทำงี้ได้ไง”