บทละครโทรทัศน์ Unlucky Ploy ชีช้ำกะหล่ำพลอย ตอน 6 หน้า 2

ไพโรจน์มองไข่มุกนิ่งๆไม่โต้ตอบ ปล่อยให้พูดไปจนเหนื่อย

ไข่มุกพูดต่อ “ไม่มีใครเอาก็ไม่เห็นเป็นไร ให้มันอยู่กับพ่อแม่ไปจนแก่เลยก็ได้ ทำไม ลูกคนสาวคนเดียวฉันเลี้ยงได้”

ไพโรจน์ตอบนิ่งๆ ใจเย็น “ต้องแต่ง”

“ไม่แต่ง”

“แต่ง”

“เอ้...ฉันบอกว่าไม่ต้อง”

“แต่งสิ”

“ทำไมจะต้องแต่งเล่า” ไข่มุกจ้องหน้าไพโรจน์หาเรื่อง

“ถ้าชีวิตนี้ผมไม่มีคุณ ผมก็เหมือนตัวคนเดียว ไม่มีใคร ผมอยากให้ลูกมีใครสักคนคอยอยู่ด้วย คอยดูแลกัน เพราะถ้าสักวันหนึ่งเราตายไป เขาจะอยู่ยังไง ใครจะดูแลเขา”

ไข่มุกอึ้งไปนิดๆ กับคำพูดสะกิดใจของไพโรจน์ ไข่มุกถอดถุงมือทำกับข้าวแล้วเดินออกมาจากบ้านเศร้าๆ

ไข่มุกนั่งรถเมล์ มองออกไปนอกหน้าต่าง เศร้าๆ ไปกับคำพูดของไพโรจน์ ไข่มุกน้ำตาไหล รู้สึกเป็นห่วงพลอย กลัวว่าวันหนึ่งถ้าตนไม่อยู่ ใครจะอยู่กับพลอยดูแลพลอย ไข่มุกปาดน้ำตา พยายามทำตัวเข้มแข็ง

ที่ป้ายรถเมล์แถวบ้านพลอย...รถเมล์ขับเข้ามาจอดที่ป้าย พลอยเห็นรถเมล์มาก็รีบวิ่งขึ้นรถเมล์จากประตูหน้า ไข่มุกก็เดินลงมาจากประตูหลังสวนกับพลอยไปนิดเดียว

ที่ห้องพลอย ข้าวของกองเต็มพื้น รกมาก ...ไข่มุกเก็บข้าวของในห้องให้พลอยไป คุยโทรศัพท์บ่นพลอยไปด้วย

“โอ้ยตายล่ะ ...ทำไมห้องแกมันรกแบบนี้เนี่ย ถ้าแม่เจออีกทีนะ แม่จะเผาให้หมดเลย”

ไข่มุกวางโทรศัพท์ไป แล้วนั่งลงที่พื้น รู้สึกกลุ้มใจกับลูกคนนี้ที่ไม่เอาไหน เป็นห่วงลูกมากว่าอนาคตจะอยู่ยังไง

“แหม...ดูมัน ผู้หญิงอะไรเนี่ย ถ้าไม่มีแม่สักคนแกจะอยู่ยังไง”

ไข่มุกเก็บขยะที่ห้องพลอยไปด้วย ร้องไห้ไปด้วย เป็นห่วงว่าต่อไปใครจะมาดูแลพลอย

นายขับรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน นายเดินลงจากรถเปิดประตูรั้วเข้ามาในบ้าน นายเดินเข้ามาในห้อง แล้วปิดเครื่องบันทึกเสียงที่เปิดทิ้งไว้ ได้ยินเสียงไข่มุกฮัมเพลงมาจากห้องข้างๆ นายหันไปมอง เข้าใจว่าเป็นพลอย ทันใดนั้นเอง ภาพในอนาคตของนายกับพลอยก็วิ่งเข้ามาในหัวนายอีกครั้ง