บทละครโทรทัศน์ รากบุญ 2 (รอยรักแรงมาร) ตอนที่ 8 หน้า 5
“คุณห่วงผมเสมอเลยนะ ขนาดตายไปแล้วก็ยัง..” อยุทธ์ซึ้งใจจนพูดไม่ออก ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “คุณไม่ต้องห่วงผมแล้วนะเรนี่ ผมสัญญา ว่าผมจะมีชีวิตอยู่อย่างที่คุณต้องการ คุณไปให้สบายเถอะนะ”
“ฉันยังมีห่วงอยู่อีกเรื่อง”
“อะไรเหรอเรนี่ บอกมาเลย ผมจะจัดการให้คุณเอง”
“ฉันอยากให้คุณเปิดใจที่จะรักใครจริงๆได้แล้ว”
อยุทธหน้าเสีย “ทำไมคุณพูดแบบนี้ล่ะเรนี่”
เรนี่ในร่างเจติยามองอยุทธ์อย่างเข้าใจ “ฉันรู้ว่าคุณสงสารฉันมากกว่ารัก” อยุทธ์หน้าขรึมลง ไม่คิดว่าเรนี่จะรู้เรื่องนี้ด้วย “ต่อไปคุณต้องยอมฟังเสียงหัวใจมากกว่าสมองบ้าง”
อยุทธ์พยักหน้ารับปาก
เรนี่ในร่างเจติยามองอยุทธ์ด้วยสายตาแห่งความรักเต็มเปี่ยม ยิ้มบางๆ “ลาก่อนอยุทธ์ ฉันจะคิดถึงคุณไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน”
วิญญาณเรนี่ซ้อนขึ้นมากลืนร่างเจติยาจนมิด
“โชคดีนะเรนี่ ขอให้เราได้เจอกันอีก” อยุทธ์ตรงเข้าไปสวมกอดเรนี่เอาไว้ อยุทธ์และเรนี่กอดล่ำลากัน ลาภิณเดินมาตามทางพอดี ชะงักไปทันทีเพราะภาพที่ลาภิณเห็นคืออยุทธ์สวมกอดกับเจติยา ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างระยิบระยับเกิดขึ้นรอบตัวเรนี่ ก่อนที่วิญญาณของเรนี่จะเลือนหายไป เหลือเป็นร่างเจติยาแทน
เจติยาอยู่ในอ้อมกอดอยุทธ์รู้สึกอึดอัดตะขิดตะขวง เรียกอยุทธ์ “คุณอยุทธ์คะ คุณเรนี่ไปแล้วค่ะ”
อยุทธ์รีบผละออกจากเจติยาทันที ”ขอโทษครับ ขอโทษจริงๆ ผมไม่มีเจตนา”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจ”
อยุทธ์อึดอัดขัดเขิน วางหน้าลำบาก “งั้นผมไปทำงานก่อนนะครับ”
อยุทธ์รีบเดินไปพ้นๆจากเจติยา เจติยาเป่าปากออกมาก่อนจะหันไปอีกทางชะงักไปเมื่อเห็นลาภิณหลบมุมกอดอกมองอยู่ หน้านิ่งๆ ดูกวนๆ ลึกๆก็หึงหวงภรรยามาก
ลาภิณเดินนำไปตามทางเดินที่จอดรถ
เจติยาเดินตามมาอธิบาย ด้วยสีหน้าไม่สบายใจ “เจไม่คิดว่าเรนี่จะอดใจไม่ไหวเข้าสิงร่างเจแบบนั้นนี่คะ” ลาภิณเดินต่อเหมือนไม่สนใจฟัง “คุณอยุทธ์เค้าเห็นเจเป็นเรนี่ไม่ใช่เจซะหน่อยแล้ววินาทีที่ต้องจากกัน เค้าก็อดใจไม่ได้”
ลาภิณเดินไปหยุดที่รถ เจติยาร้อนใจมาก รีบอธิบาย “คุณต้นก็เห็นนี่คะ พอวิญญาณเรนี่จากไป คุณอยุทธ์ก็ตกใจมาก ขอโทษเจซะยกใหญ่ เค้าไม่ได้คิดจะล่วงเกินหรือว่าพิศวาสอะไรเจเลย”
ลาภิณหันกลับมาพร้อมขำๆ เจติยาเห็นลาภิณขำๆได้แต่อึ้งไป “อ้าว นี่คุณต้นไม่ได้โกรธเจเหรอคะ”
“ผมเข้าใจทุกอย่าง” ลาภิณทำหน้าเย้าแหย่ ล้อเลียน “แต่มันอดหึงไม่ได้ก็เลยอยากแสดงออกมั่ง”
เจติยาตีแขนลาภิณแล้วหยิกแขนหยิกพุงบิดไปมาด้วยความเจ็บใจ
ลาภิณปัดป้องเล็กน้อย“ โอ๊ยเจ็บ”