บทละครโทรทัศน์ รากบุญ 2 (รอยรักแรงมาร) ตอนที่ 22 หน้า 4
ภาณุน้ำตาคลอเบ้า พูดออกมาสั้นๆ “วัฒน์คือความภูมิใจของผม”
ภาณุวัฒน์มองพ่อด้วยความไม่อยากเชื่อ เพราะที่ผ่านมาพ่อไม่เคยบอกกับตนแบบนี้
เจติยาหันไปมองภาณุวัฒน์ด้วยความเข้าใจ ก่อนจะหันมาพูดกับภาณุ “แล้วทำไมตอนที่เค้าอยู่ คุณไม่เคยพูดกับเค้าแบบนี้ล่ะคะ ปล่อยให้เค้าเข้าใจ ว่าเค้าเป็นลูกที่คุณไม่ต้องการ”
“ผมกลัวว่าเค้าจะเหลิง แล้วไม่ขยันเรียน ก็เลยไม่เคยชมเค้าเลย เค้าคือความภูมิใจของผมมาตลอด ผมถึงได้ผิดหวังมาก ตอนที่รู้ว่าเค้าเป็น...” ภาณุปาดน้ำตา พูดอะไรไม่ออก
“แล้วตอนนี้ คุณยังคิดว่าการที่วัฒน์ไม่ได้เป็นลูกชายแบบที่คุณอยากให้เป็น มันเป็นสิ่งที่ให้อภัยไม่ได้อีกรึเปล่าครับ”
ภาณุส่ายหน้า “ไม่มีอะไร สำคัญเท่าชีวิตของลูกผมหรอก แต่ถึงพูดไปตอนนี้ มันก็สายเกินไปแล้ว”
ภาณุวัฒน์ร้องไห้ออกมา พร้อมๆกับเดินเข้ามาหาพ่อ
“ยังไม่สายเกินไปหรอกค่ะ ฉันเชื่อ ว่าเค้าต้องรับรู้ความรู้สึกของคุณแน่”
ภาณุวัฒน์เดินมาหยุดตรงหน้าภาณุ จ้องมองพ่อทั้งน้ำตา..ภาณุวัฒน์ละล้าละลังเหมือนอยากกอดพ่อแต่ไม่กล้า
เจติยาเห็นภาณุวัฒน์ไม่กล้ากอดจึงตัดสินใจถาม “คุณเคยกอดลูกคุณครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่คะ”
ภาณุวัฒน์ตกใจหันไปมองเจติยา ส่ายหน้าห้ามไม่ให้ทำอย่างที่คิด
“ถามทำไม”
“คุณจำไม่ได้ใช่มั้ยคะ”
“เธอจะคาดคั้นฉันให้ได้อะไรขึ้นมา”
“ถ้าคุณมีโอกาสจะกอดวัฒน์เป็นครั้งสุดท้าย คุณอยากทำมั้ยคะ”
ภาณุวัฒน์ร้องไห้ออกมา ขอร้องเจติยาเพราะกลัวคำตอบที่จะได้รับจากผู้เป็นพ่อ “พอแล้ว ผมไม่อยากฟัง”
“ไร้สาระ”
“นี่คือโอกาสสุดท้าย วิญญาณลูกชายคุณอยู่ตรงหน้าคุณตอนนี้”
“เธอมันบ้าไปแล้ว”
ทันใดนั้นภาณุวัฒน์ก็ขยับตัวไปยืนต่อหน้าภาณุอีกครั้ง สีหน้าเหมือนตั้งใจทำอะไรบางอย่าง
ไม่คาดคิดภาณุวัฒน์หยิบซองจดหมายทุนที่เสียบที่กระเป๋าเสื้อภาณุ ซองจดหมายค่อยๆ ลอยขึ้นเองจนถึงระดับสายตาภาณุ ภาณุมองเหตุการณ์ตรงหน้าถึงกับอึ้งไป ภาณุจ้องมองจดหมายน้ำตาท่วมตา จดหมายร่วงหล่นลงพื้นเพียงเสี้ยววินาที ภาณุเห็นภาพจางๆ โปร่งแสงของภาณุวัฒน์ยืนร้องไห้อยู่ตรงหน้าตน เพียงชั่วเสี้ยววินาทีจริงๆ
ภาณุสวมกอดวิญญาณลูกชายตรงหน้าทันทีอย่างไม่ลังเลแล้วร้องไห้ออกมาอย่างหมดอาย ภาณุวัฒน์เองก็สวมกอดพ่อไว้แน่นอย่างโหยหาความรักความอบอุ่นจากพ่อ ภาณุวัฒน์ร้องไห้จนตัวสั่นสะท้าน