บทละครโทรทัศน์ กลกิโมโน ตอนที่ 9
หน้าร้านนวดเกียวและแป้งร่ำ รินดารากอดตัวเอง อาคิระยืนอยู่ด้วย
“แปลกจัง..อยู่ๆก็ไม่รู้สึกหนาวแล้ว อากาศที่สึกิแปรปรวนแบบนี้บ่อยรึเปล่าคะ”
“เปล่านะ..ที่นี่ไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นมาก่อน..ผมว่าเรากลับกันเถอะ ผมเป็นห่วงคุณย่ากับอายูมิ”
“ขอชั้นรอเจอพี่แป้งร่ำกับพี่เกียวอีกสักสิบนาทีนะ คุณเดินกลับไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวชั้นวิ่งตามกลับไป”
เสียงอาคิระหนักแน่น “แต่ผมทิ้งคุณไว้ไม่ได้ เพราะท่านชายกับคุณย่าสั่งให้ผมดูแลคุณ”
“งั้นชั้นขอรออีกแป๊บเดียวนะคะ ชั้นแค่อยากให้เขารู้ว่าชั้นมา”
อาคิระหยิบกระดาษทังซะขุที่วางอยู่บนโต๊ะพร้อมกับปากกาเมจิกที่เตรียมไว้ให้ลูกค้ามาเขียนเป็นภาษาญี่ปุ่นลง ไปว่า "มาแล้ว ไม่พบ ต้องกลับก่อน...รินดารา" รินดาราชะโงกหน้าอ่านตาม “พวกเขารู้แล้วว่าคุณมา” อาคิระเอากระดาษแขวนไว้ที่ประตู รินดารามองค้อน
รินดาราได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง ดังมาจากด้านหนึ่ง หญิงสาวมีสีหน้าไม่สบายใจขึ้นมาทันที เธอตัดสินใจเดินไปทางเสียงนั้น
อาคิระติดกระดาษที่หน้าร้านบอกเกียวกับแป้งร่ำเสร็จ หันมาเห็นรินดาราเดินไปแล้ว “รินดารา..คุณจะไปไหน” อาคิระตามไป
อาคิระเดินเร็วๆ หันซ้ายหันขวามองหารินดารา เห็นรินดารายืนยื่นเงินให้พ่อค้าอยู่ที่หน้าซุ้มช้อนปลาทอง พ่อค้าโบกมือไม่ให้ รินดาราทั้งยื่นเงิน ทั้งโค้งซ้ำๆ ขอร้องให้เขารับเงิน
“เกิดอะไรขึ้น”
พ่อค้าโค้งให้อาคิระอย่างคนรู้จักกัน “คุณอาคิระ..คุณผู้หญิงเขาจะขอซื้อปลาทองทั้งหมด แต่ผมขายไม่ได้ ผมต้องเอาไว้ให้ลูกค้าช้อน”
อาคิระมองไปที่กะละมังใส่ปลาทอง เหลือปลาทองตัวเล็กๆ อยู่ประมาณ 7-8 ตัว “ก็คิดซะว่าชั้นช้อนปลาทองได้หมดทุกตัวไงคะ เหลืออีกแค่ไม่กี่ตัวเอง ดีซะอีกจะได้กลับบ้านนอนเร็วๆ ขายให้ชั้นเถอะนะคะ”
อาคิระดึงแขนรินดาราออกมาห่างๆแล้วถาม “เป็นอะไรของคุณอีก ทำไมอยู่ๆ ถึงจะร้องเอาปลาทองขึ้นมา”
“ชั้นสงสารปลาทอง พวกมันทั้งเจ็บทั้งกลัว แถมไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องช้อนพวกมันขึ้นมา บางตัวโดนขอบกระชอนกระแทกตัวซ้ำๆ จนเจ็บไปหมดแล้ว”
“คุณเป็นปลาทองหรือไง ถึงรู้ว่าพวกมันคิดอะไร”
“แค่มองด้วยตา ชั้นก็รู้ว่าพวกมันเจ็บ” รินดารานึกอะไรออกจับแขนอาคิระ “เออใช่ ! คุณรู้จักกับเจ้าของร้านนี่ คุณไปขอซื้อให้ชั้นสิ คิดซะว่าทำเพื่อมอบเป็นของขวัญวันเกิดให้ชั้น”