บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 7
พะยอมเปิดประตูหลังออกมา
“พะยอม”
“พี่มาทำไม พี่อัมพร”
“ยงยุทธเป็นยังไงบ้าง”
“หลับอยู่ ..พี่มีอะไร”
อัมพรดึงเวลาทำอ้อยอิ่ง สายตามองผ่านใต้ถุนไปทางบันไดหน้า ว่าอ่ำ อุไรได้ตัวลูกมารึยัง “พี่..พี่คิดถึงลูก”
ที่บันไดหน้าบ้าน อุไรนำทางลงมาก่อน อ่ำอุ้มหลานตามลงมา อุไรมองรอดใต้ถุน เห็นอัมพรดึงถ่วงเวลาพะยอมอยู่
อัมพรชวนคุยไปเรื่อยๆ “ขอพี่ขึ้นไปดูลูกหน่อยได้ไหมพะยอม”
“คงจะไม่ได้หรอก แม่สั่งห้ามเอาไว้”
“ขอแค่พี่ได้เห็นหน้าลูกนิดเดียวก็ยังดี”
“อย่าเลย ฉันไม่อยากมีปัญหาอีก พี่ไม่รู้อะไร ฉันน่ะถูกเล่นงานไปด้วย เพราะสมรู้ร่วมคิดกับพี่”
“นี่มันเวรกรรมอะไร แม้แต่หน้าลูกพี่ก็ไม่มีสิทธิ์ได้เห็นงั้นเหรอ”
“ฉันก็จนปัญญานะพี่ ช่วยพี่ฉันก็โดนไปด้วย”
อัมพรแอบมองไปทางหน้าบ้าน
อ่ำอุ้มหลานรีบตามอุไรออกมานอกรั้วบ้าน กำลังจะพากันกลับบ้านตน
แย้มซ้อนมอเตอร์ไซด์รับจ้างกลับมาถึงพอดี แย้มเห็นก็แหกปากตะโกนทั้งที่ยังไม่ได้ลงจากรถ “ว้าย ช่วยด้วย ขโมย.. ขโมย อียอม มึงอยู่ไหน ช่วยกันจับขโมยเร็ว”
อุไรชะงัก เอาตัวเข้ากันแม่กับหลานไว้
แย้มกระโจนลงจากรถได้ พุ่งเข้าหาอ่ำทันที
“แม่รีบวิ่งไป” อุไรกันแย้ม ยื้อฉุดตัวแย้มไว้
“อียอม ออกมาช่วยกันไวๆ”
พะยอมหันขวับไปเพราะได้ยินเสียงโวยวายเรียก อัมพรรู้สถานการณ์ได้ทันที รีบวิ่งออกไปก่อนพะยอม