บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 7 หน้า 3
“อัมพร เอ็งทำอะไรรู้ตัวบ้างไหม”
อัมพรน้ำตาพรู “ทำไมจะไม่รู้”
“เราตกลงกันไว้ว่ายังไง”
“แต่ลูกเป็นของฉัน”
แย้มเย้ย “ขายให้เขาแล้ว ยังจะเป็นของมึงได้ยังไง อีบ้า”
อุไรด่า “มึงสิบ้า ใครขาย ไม่ได้ขายโว้ย”
ประยงค์ตวาด “อุไร”
“ทำไม พี่ยงค์มีปัญหาอะไร”
“พากันกลับไปซะ แม่..พาอุไรกับอัมพรกลับไปเถอะ” อ่ำยืนน้ำตาร่วงสงสารลูก ประยงค์ขอร้อง “ฉันขอละแม่ พากันกลับไปซะ”
อัมพรไม่ยอม “ไม่..ฉันต้องได้ลูกไปด้วย”
แย้มก็ไม่ยอมแพ้ “กูไม่ให้”
ประยงค์ตวาด “แม่”
“พวกมึงฝันไปเหอะ ข้ามศพกูไปก่อนละกัน” แย้มปักมีดลงดิน แล้วจะเดินออกไป
อัมพรแค้นจนขีดสุด ถลันมาจะคว้ามีด ประยงค์ขวางสกัดไว้
“ปล่อยฉัน ฉันจะฆ่ามัน”
“แต่เขาเป็นแม่พี่นะ” ประยงค์ยื้ออัมพรไว้ อัมพรดิ้นรนอย่างแรง ทุบตีประยงค์
ประยงค์เหลืออด ผลักอัมพรลงพื้น อัมพรล้มลงใกล้มีด คมมีดบาดแขนใกล้ข้อมือ เลือดไหล
“อัมพร” อ่ำรีบเข้ามาประคองอัมพร
อุไรเลือดขึ้นหน้า ปราดเข้าทุบตีประยงค์ “ไอ้ยงค์ ไอ้คนใจดำ ทำได้แม้แต่ลูกเมียตัวเอง ไปตายโหงตายห่าซะมึง”
ประยงค์โม่โต้ตอบอะไร เดินออกมา คว้าจักรยานขึ้นขี่ออกไปทันที
อัมพรร้องไห้จะขาดใจตายให้ได้ในอกอ่ำ
ชาวบ้านที่มุงฟังเรื่องเม้าท์ที่เต็มไปด้วยสีสันจากปากสำลี
“ฉันน่ะอยู่กับแม่แย้มเขาพอดี ถึงได้เห็นกับตา อีอัมพรมันคว้ามีดมาจะแทงแม่แย้ม แม่แย้มแกอุ้มหลานอยู่กับอก จะให้แกทำยังไง เดชะบุญสิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองแท้ๆ อีอัมพรมันสะดุดขาตัวเองล้ม มีดถึงได้บาดแขนมันเอง”
ลือพงษ์ยืนฟังอยู่มุมนึงนกเล็ก โกตายืนฟังอยู่อีกมุม
“มันเป็นแม่ประสาอะไร ถ้ามันแทงแม่แย้ม แล้วพลาดไปโดนลูกมันขึ้นมาจะว่ายังไง”
“ก็นั่นน่ะสิ อีนี่มันหมาบ้าชัดๆ ขายลูกให้เขาไปแล้ว ยังจะไปแย่งคืนอีก เงินทองที่ได้มา มันคงผลาญไปหมดแล้วละ มันถึงอยากจะได้อีก”
ลือพงษ์ไม่อยากได้ยินได้ฟัง เดินออก ชาวบ้านยังมุงฟังอย่างเมามัน เพราะสำลีใส่รสชาติถึงพริกถึงขิง