บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 7 หน้า 2
ขึ้นภาพ แย้มกับอุไรตบตีกันอีลุงตุงนัง อัมพร พะยอมวิ่งมา
แย้มด่า “อีหัวขโมย มึงจะเอาหลานกูไปเรอะ”
อุไรโต้กลับ “หลานกูด้วย มึงน่ะแหละ ไม่มีสิทธิ์อีแย้ม”
“อียอม มาช่วยกันไวๆ แย่งตัวยงยุทธมาให้ได้”
อ่ำอุ้มหลานถอยหนี สำลีนั่งซ้อนมอเตอร์ไซด์รับจ้างตามมาถึงพอดี “อะไรกัน แม่แย้ม”
“ช่วยกันไวๆ อีพวกนี้มันมาขโมยหลาน”
พะยอมถึงตัวอ่ำ สำลีพุ่งเข้าผลักตัวอ่ำ พะยอมแย่งทารกไปอุ้มไว้ได้
แย้มถีบอุไรจนล้ม แล้วตามขึ้นคร่อม ตบอุไร ชุดใหญ่ อัมพร รีบเข้าไปดึงลูกจากอกพะยอม “ลูกกู.. เอาลูกกูมา”
พะยอมยื้อเด็กไว้แน่น ทารกตกใจ แหกปากร้องเสียงดัง อัมพรชะงัก เพราะกลัวลูกเจ็บ พะยอมดึงหลานไปกอดไว้แน่น รีบถอยหนี อุไรถีบแย้มกระเด็นออกมา อัมพรฉุดแย้มไว้
อุไรตามแย้ม เอาคืนได้หลายฉาด ก่อนจะพุ่งเข้าหาพะยอม แย้มดิ้นแรงจนหลุดจากอัมพร ตบอัมพร แล้วพุ่งเข้าไปกระชากอุไร อุไรล้มลง
“มึงรีบเอาหลานเข้าบ้านไปอียอม” แย้มสั่ง พะยอมอุ้มหลานวิ่งกลับเข้าบ้าน ขึ้นบันไดไป
แย้มรีบวิ่งเข้าใต้ถุน คว้ามีดเหน็บบนแคร่ ขึ้นมาขวาง อุไร อัมพร จะถลันตามพะยอมต้องชะงัก
“มา มาเข้ามา อยากตายก็เข้ามาเลย อีพวกเวร อีพวกหน้าด้าน”
อุไรหันไปคว้าไม้ท่อนใหญ่ขึ้นมา “มึงคิดว่ากูกลัวมึงเหรออีแย้ม”
อ่ำห้าม “อุไร อย่า”
“จะให้มันมาฆ่าเราก่อนรึไงแม่”
แย้มท้า “พวกมึงเข้ามาเลย วันนี้กูยอมตาย ถ้ากูตายพวกมึงก็ติดคุก”
อุไร แย้ม จดๆ จ้องๆ ใส่กัน
ชาวบ้านมุงกันเข้ามาหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ
นกเล็กเข้ามามุงด้วยจับกลุ่มข้างสำลี
สำลีแหกปากไม่หยุด “ช่วยด้วย มาช่วยกันหน่อย แม่แย้ม พอเหอะ พอแล้ว วางมีดซะเถอะ อุไร เอ็งก็หยุดซะที พวกเอ็งผิดนะที่มาหาเรื่องเขาถึงในบ้านเขาเนี่ย”
“ไม่ใช่เรื่องของป้า ไม่ต้องมาเสือก” อุไรด่า
แย้มท้าเหยงๆ “มาสิ..มึงเข้ามา”
อัมพรคว้าไม้ขึ้นมาอีกท่อน
ประยงค์ขี่จักรยานฝ่าผู้คนไทยมุงเข้ามาพอดี “อะไรกัน.. อะไรกัน” ประยงค์ทิ้งรถ แล้วเข้ามาขวางกลาง
แย้มฟ้องลูกชาย “อีอัมพร มันมาลักขโมยลูกเอ็งน่ะสิ”
“ลูกของพี่คนเดียวที่ไหน มันลูกฉันด้วยเหมือนกัน”