บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 16
พะยอมยื่นแก้วละลายยาหอมมาตรงหน้าแย้ม “ยาหอมแม่...กินซะหน่อย”
แย้มที่นอนหลับตา ยันตัวขึ้นตามแรงประคองของพะยอม จิบกินยาหอม ยงยุทธนั่งก้มหน้าอยู่มุมนึง แย้มหันมาเห็นยงยุทธ เมินหน้าหนี ลงนอนหันหลังให้ พะยอมถอนใจ แล้วหันมาพยักเพยิดให้ยงยุทธเข้าไปง้อ
ยงยุทธขยับเข้าไปหาแย้ม “คุณย่าครับ ผมขอโทษครับ ทีหลังผมจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้วครับ”
“เห็นคนอื่นดีกว่าคนที่เลี้ยงมึงมาทั้งชีวิต ป่วยไข้ ใครล่ะมันเป็นคนหาป้อนหยูก ป้อนยา ถ้าไม่ใช่กู...กูปวดหัวใจ ยิ่งกว่าใครเอามีดมากรีดเสียอีก”
“คุณย่าอย่าพูดอย่างนี้สิครับ ผมผิดไปแล้ว”
“ความเลวระยำของอีคนบ้านโน้น กูไม่อยากจะฟื้นฝอยหาตะเข็บให้มึงต้องมีปมด้อยว่ามีแม่สารเลวขนาดไหน มึงก็ยังดันทุรัง รนหาที่...มึงไม่รู้รึไง เกือบยี่สิบปี กูต้องทรมาน เก็บความช้ำไว้ในหัวอกกูเนี่ย...”
ยงยุทธน้ำตาร่วง
“แม่...ยงยุทธมันก็ขอโทษแล้วไง แม่ให้อภัยหลานมันซักครั้งเถอะนะ”
แย้มยังนิ่ง ยงยุทธคลานเข้ามาที่ปลายเท้าแย้ม “ผมขอโทษครับ ผมจะไม่ทำให้คุณย่าต้องเสียใจเพราะผมอีกแล้วครับ” ยุงยุทธกราบลงแทบเท้าแย้ม
พะยอมเบือนหน้าออกจากภาพนั้น สุดท้ายแย้มก็เลี้ยงไข้เอาไว้สำเร็จ
แย้มมองยงยุทธอย่างได้รับชัยชนะ “มาใกล้ๆ ย่าซิ” ยงยุทธขยับมาหาแย้ม “ในโลกนี้ ไม่มีใครรักหลาน หวังดีต่อหลานเท่าย่าอีกแล้ว...จำเอาไว้” แย้มลูบหัวยงยุทธ
กระดาษจดหมายปะติดปะต่อฉบับนั้น ถูกโยนลงไปในเตาไฟ ยงยุทธยืนมองไฟที่กำลังไหม้กระดาษ แล้วเดินกลับออกไป
พะยอมยืนมองอยู่มุมนึง ความรักความแค้นแบบนี้ จะจบลงยังไง...หัวอกคนเป็นแม่อย่างพะยอมก็ได้รู้รสชาติของมันเหมือนกัน
กระดาษจดหมายกลายเป็นเถ้าดำ ในเตา