บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 16 หน้า 16
“ดูหนัง...ไปกับใคร”
“เพื่อนครับ”
“เพื่อนคนไหน แม่หทัยรัตน์นั่นน่ะเหรอ มันเป็นคนชวนแกใช่ไหม”
“เปล่าครับ ผมเป็นคนชวนเอง”
“แล้วทำไมไม่ขอย่าก่อน อยากดูหนังย่าพาไปก็ได้ ทำยังงี้มันจงใจหนีเที่ยวนี่”
“ผมเพิ่งนึกอยากดูตอนโรงเรียนเลิก”
“ทีหน้าทีหลังต้องขอย่าก่อน ถ้าย่าไม่อยู่ให้ขอ แปลว่าไม่อนุญาตให้ไปไหน..เข้าใจไหม”
“ครับ”
“แทนที่จะรีบกลับมาอ่านหนังสือหนังหาเตรียมสอบ ดันหนีเที่ยวซะนี่ ถ้าแกสอบไม่ติดขึ้นมา ย่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แล้วกินข้าวกินปลามารึยัง”
“กินแล้วครับ”
“ไปอาบน้ำอาบท่า จะได้อ่านหนังสือ”
ยงยุทธเดินออกไป แย้มยังบ่นไม่ยอมหยุด
ระพีพรรณนั่งอ่านจดหมายจากปวริศ
“ระพีเป็นหมอ ผมเป็นตำรวจ ทั้งสองอาชีพเป็นอาชีพที่ต้องเสียสละเพื่อคนอื่น ถ้าเราอยู่ด้วยกันด้วยความเข้าอกเข้าใจกัน ปัญหาคงไม่เกิดขึ้นแน่ ผมขอให้ระพีทำข้อสอบให้เต็มที่นะครับ ข้อไหนทำไม่ได้ให้นึกถึงหน้าของผม แล้วผมจะรีบไปช่วยในทันใด เพี้ยงงง..ง่ายดาย สบายหายห่วง รักและคิดถึงระพีเสมอ
นตท.ปวริศ หมั่นกิจ”
ระพีพรรณเกิดรอยยิ้มโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อมองเห็นตัวเองในกระจก รอยยิ้มนั้นก็ค่อยๆ เหือดแห้งหายไป
จดหมายค่อยๆ ถูกพับเก็บคืนใส่ซอง อุไรหน้ายิ้มเยาะ หลังจากได้อ่าน โยนจดหมายคืนให้ระพีพรรณ
“แกจำเอาไว้เลย ความรักมันไม่มีอยู่จริงหรอก มันก็แค่ลมพัดมาวูบนึงเท่านั้นแหละ พัดมาแล้วก็ผ่านไป...”
“จัะ แม่”
“แต่ยังไงก็ขอบใจนะ ที่แกไว้ใจแม่ เอามาให้แม่อ่าน”
“ระพีไม่คิดจะมีความลับกับแม่นี่จ๊ะ”
“แล้วแกตอบจดหมายมันไปกี่ฉบับแล้ว”
“ยังเลยจ้ะ”