บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 16 หน้า 17
“ทำไม”
“ระพีไม่รู้จะเขียนยังไง”
อุไรหัวเราะ “ฉันเขียนตอบให้ก็ได้”
“อย่าเลยจ้ะแม่ เอาไว้ระพีตอบเองดีกว่า”
“แนบเนียนหน่อยก็แล้วกัน อย่าให้ท่ามันเกินไป อย่าตัดไมตรีมันด้วย ยังไงแกก็ต้องทำให้มันหลงแกขึ้นไปเรื่อยๆ ฉันเชื่อว่าแกทำได้”
“จ้ะ แม่”
แย้มมีธูปกำใหญ่ ควันโขมงในมือ ยองๆ ไหว้พระภูมิ ที่ศาลพระภูมิหน้าบ้าน แย้มอธิษฐานบนบาลยืดยาว ปากขมุบขมิบ ยงยุทธ ถือธูปที่ยังไม่ได้จุด ยืนดูแย้มอยู่ไม่ไกล
แย้มลุกขึ้นปักธูปลงในกระถาง แล้วหันมาหายงยุทธ “อ้าว...ยังไม่จุดธูปอีกเหรอ”
“ผมรอให้คุณย่าเสร็จก่อนครับ”
แย้มเอาธูปไปจุดให้ยงยุทธ “ตั้งใจขอท่านดีๆ ขอให้ข้อสอบยากๆกลายเป็นง่าย ขอให้สอบติดได้คะแนนดีกว่าใครๆ ย่าบน หัวหมู ไข่ต้มร้อยฟอง ขนมเจ็ดอย่าง ดอกไม้เจ็ดสีไว้ให้แล้ว ลูกจะบนอะไรเพิ่มก็บนไป” แย้มส่งธูปให้ยงยุทธ
ยงยุทธหันไปไหว้พระภูมิ แย้มมองหลานอย่างภูมิใจ และมั่นใจ แต่แย้มไม่ได้เห็นความว่างเปล่าบนใบหน้ายงยุทธแม้แต่น้อย
เช้าวันต่อมา บริเวณโรงเรียน ที่จัดเป็นสนามสอบ แย้มขับรถเข้ามาจอด บรรยากาศรอบๆ คึกคักด้วยนักเรียน ผู้ปกครองมากมาย ยงยุทธนั่งนิ่ง
“ไอ้พวกนี้ คู่แข่งลูกทั้งนั้นเลยใช่ไหม ไม่ต้องไปกลัวมัน ย่าดูแล้ว...ไม่เห็นมีใครจะมีสง่าราศีเป็นคุณหมออย่างลูกซักคน ทำให้เต็มที่เลยนะลูก ยังไงลูกก็ที่หนึ่งของโรงเรียน ถ้าสอบติด ย่าเตรียมรางวัลเอาไว้ให้แล้ว อยากรู้ไหมว่าอะไร”
“อะไรครับ”
“รถยนต์สิ ป้ายแดงเลย อยากได้ยี่ห้อไหนก็ไปเลือกเอา ลูกจะได้ขับไปเรียนหนังสือไง ใครมันจะมาดูถูกยงยุทธหลานย่าไม่ได้หรอก ไปลูกไป ขอให้โชคดีมีชัย นะลูกนะ”
ยงยุทธไหว้แย้ม แย้มลูบหัว เป่าคาถาให้พร ยงยุทธลงจากรถ เดินจากไป