บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 18 หน้า 4
พวกวัยรุ่น ตะกายมอเตอร์ไซค์ ตามประกบ
แก๊งค์วัยรุ่นยังตามคุกคามระพีพรรณที่เดินกอดกระเป๋าอย่างระวังตัวเต็มที่
วัยรุ่นคนที่สองชวนเพื่อน “เล่นตัวยังงี้ ฉุดมันเลยดีไหมวะ”
มอเตอร์ไซค์อีกคันสวนทางมา หยุดตรงหน้าระพีพรรณ
“เฮ้ย...พวกมึงอย่ามายุ่ง นี่พี่กูเอง” ระพีพรรณหันมาเห็นลือชัย “รีบไป”
วัยรุ่นคนแรกย่ามใจ “พี่มึงจริงๆ ก็ยิ่งง่ายสิวะไอ้ชัย”
“กูบอกว่าไม่ได้ ก็คือไม่ได้”
“แต่กูชอบพี่มึงนี่หว่า งั้นสมัครเป็นพี่เขยมึงอย่างเป็นทางการตอนนี้เลยละกัน”
ลือชัยบอกระพีพรรณ “รีบไปสิ”
ระพีพรรณ เดินหนีออกมา ขณะที่ลือชัยลงจากรถ เข้ากันรับหน้าให้ วัยรุ่นคนแรกลงจากรถมาจะคว้าแขนระพีพรรณ
ลือชัยเข้าผลักอก “มึงฝันไปเหอะ เขาว่าที่แพทย์ หน้าอย่างมึงเขาไม่แลหรอก”
“แล้วหน้าอย่างมึงล่ะ ดีตรงไหนไอ้ชัย...ไอ้ลูกแหง่ ไอ้ลูกติดแม่ ป่านนี้ยังกินนมแม่อยู่เลยมั้งมึงน่ะ” วัยรุ่นคนแรกผลักอกลือชัยตอบ
พวกวัยรุ่นอื่น ลงจากรถมาจะรุมลือชัย ลือชัยเลือดขึ้นหน้าเข้าชกคนที่ผลักอกก่อน...ลือชัยถูกรุมนัวเนีย
ระพีพรรณที่รีบเดินหนีมา อดหันกลับไปมองกลุ่มวัยรุ่นที่กำลังรุมลือชัยอยู่ไม่ได้
ปวริศคว้าแขนระพีพรรณ
ระพีพรรณ ตกใจ กรีดร้อง ด้วยยังไม่รู้ ว่าเป็นใคร
“ผมเอง ระพี...มาทางนี้”
ลือชัยถูกรุม แต่ก็สู้ยิบตา ไม่รู้ใครเป็นใครในความมืด...สุดท้ายคือเสียงปืนที่หยุดความวุ่นวายทุกอย่างลงได้
ในความเงียบ ท่ามกลางความตะลึงของทุกคน ร่างของวัยรุ่นคู่อริร่วงผล็อยลงไปกองกับพื้น
ปืนอยู่ในมือลือชัย
วัยรุ่นวงแตก ตัวใครตัวมัน...ลือชัยตกใจ วินาทีนั้นคือ ...กูทำอะไรลงไป!..