บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 18 หน้า 5
ขณะที่รถมอเตอร์ไซค์ของปวริศกำลังจะออกตัว...เสียงปืนทำให้ระพีพรรณ อดหันกลับไปมองที่เกิดเหตุไม่ได้...แต่ยังไงลือชัยก็ได้แสดงความปกป้องเธอ...และเรียกเธอเต็มปากว่า พี่สาว!
ปวริศจอดรถหน้าร้านอุไรสังฆภัณฑ์
ระพีพรรณลงจากรถ “ขอบคุณนะ”
“กลับบ้านค่ำๆ มืดๆ ทีหลังอย่าเดินคนเดียวสิครับ”
“ฉันไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องยังงี้กับตัวเอง”
“โชคดีไม่ได้เป็นของเราเสมอไป”
“ยังไงก็ขอบคุณนะ”
ปวริศยิ้มตอบ ก่อนขี่รถออกไป
ระพีพรรณมองตามเขา จะเข้าร้านแต่ต้องชะงัก เพราะอุไรยืนมองอยู่หน้าร้าน “แม่”
“ไปซ้อนมอเตอร์ไซค์เขามาได้ยังไง”
“มีเรื่องนิดหน่อยน่ะแม่ บังเอิญเขาผ่านไปพอดี เลยช่วยระพีพรรณเอาไว้”
“บังเอิญเหรอ...ขอให้มันจริงอย่างที่พูดเถอะ”
“แม่คิดว่าระพีโกหกแม่เหรอ”
“แกอย่าลืมที่เราตกลงกันเอาไว้ก็แล้วกัน...ให้ความหวังไว้มากๆ แต่แกห้ามถลำใจลงไปเด็ดขาด”
“ระพีไม่ลืมหรอกแม่”
อุไรเดินออกไป
พะยอมสอยผ้าให้ลูกค้ามือเป็นระวิง
ลือชัยกลับเข้ามาในร้านเงียบๆ ยืนมองแม่นิ่งอยู่จากด้านหลัง
พะยอมเอื้อมมือไปจะหยิบที่ตัดด้าย แต่มือไปปัดหลอดด้ายหล่นลง หลอดด้ายกลิ้งไปหาลือชัย
พะยอมเห็นลือชัย “เอ้า...กลับมาแล้วเหรอ กินข้าวกินปลามารึยัง หิวไหม แม่แกงส้มปลาซ่อนหน่อไม้ดองเอาไว้ให้ เดี๋ยวทอดไข่ร้อนๆ จะได้กินด้วยกัน” พะยอมวางงานในมือ กุลีกุจอลุกขึ้น
ลือชัยก้มลงเก็บหลอดด้ายที่พื้น แล้วค่อยๆ เดินเข้ามาหาพะยอม “แม่...”
“แกเป็นอะไร...ร้องไห้ทำไม...ใครทำอะไรแก”
“แม่หิวข้าวก็กินซะนะ ไม่ต้องรอผมหรอก”