บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 21 หน้า 4
“ก็รอยยิ้มไง แค่นี้เค้าก็ชื่นใจแล้ว”
“บ้า...อย่ามาทำเฉิ่มๆแถวนี้นะอายเขา”
ปวริศหัวเราะ “คุณป้าเป็นยังไงบ้าง”
“ยังไม่พ้นขีดอันตราย ยังต้องประคองอาการทุกนาที...อยู่ที่ป้าอัมพรเองด้วยต้องเข้มแข็งต้องมีกำลังใจ”
เสียงเอะอะโวยวายเหมือนคนทะเลาะกัน ดังมาจากทางนึงทำให้ทั้งคู่หันไปมอง ชาวบ้านกลุ่มนึงวิ่งไล่ตีต่อยเตะ ชายคนนึงที่สะบักสะบอมหัวซุกหัวซุนหนีตายมาจะผ่านหน้าร้านไป ปวริศลุกขึ้นทันทีด้วยสัญชาติญาณ
“เอามันให้ตาย..ไอ้ระยำ ไอ้ฉิบหาย.ทำมาหาแดกอย่างคนอื่นเขาไม่เป็น..”
ชายที่ถูกรุมถูกถีบล้มลง พยายามยกมือป้องกันตัวเอง เขาคือลือชัยน่ะเอง ลือชัยตะกายหนีฝ่ามือฝ่าตีนออกไป
ปวริศพุ่งตัวออกไปแล้ว
ระพีพรรณตะลึงที่เห็นลือชัย “ชัย” ระพีพรรณรีบวิ่งตามออกไปทันที
ลือชัยวิ่งหนีมาแต่ถูกรวบ ล้มหัวทิ่ม ชาวบ้านเข้ารุมยำด้วยมือและตีน ลือชัยได้แต่ยกมือไหว้ขอชีวิต
ปวริศ ระพีพรรณ วิ่งมาถึงไม่เห็นลือชัย เพราะจมอยู่ในวงตีน
“พอแล้วครับพอ นี่มันเรื่องอะไรกัน” ปวริศแทรกเอาตัวเองเข้ากันลือชัยเอาไว้
“ไอ้สันดานนี่มันวิ่งราวเงินคนตาบอดขายล็อตเตอรี่”
“คนพิการมันยังไม่เว้น” ชาวบ้านอีกคนตบหัว
“มึงหมดปัญญาทำมาหากินแล้วรึไง หือ...ไอ้ชาติหมา ถุย” ชาวบ้านอีกคนถ่มน้ำลายรด
“ติดยาแหงๆ ไอ้พวกสิ้นคิด...พวกมึงนี่อยู่ไปก็รกสังคมเปล่าๆ”
ลือชัยร้องไห้ฟูมฟาย ระพีพรรณเวทนาสุดๆ
ชาวบ้านฮือจะรุมกระทืบอีกชุด
ปวริศห้าม “เดี๋ยวครับเดี๋ยว ใจเย็นๆ เดี๋ยวผมจัดการเอง”
“คุณเป็นใคร ญาติพี่น้องมันรึไง”
“ผมเป็นตำรวจครับ เรื่องแบบนี้ ให้กฎหมายบ้านเมืองจัดการไปเถอะครับ ไม่อย่างนั้นพวกคุณจะโดนข้อหาด้วยเปล่าๆ”
“ขังลืมมันไปเลยได้ไหมไอ้คนพวกนี้ ปล่อยออกมาก็เป็นขยะสังคม ถ่วงความเจริญคนอื่นเขา”
“ครับๆ เดี๋ยวผมจัดการเอง”
ชาวบ้านฝากแค้นอีกคนละถีบสองถีบก่อนสลายตัวกันออกไป
ลือชัยฟุบอยู่กับพื้น ต้วงอ