บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 21 หน้า 5
“ชัย...ชัย” ลือชัยค่อยๆเงยหน้าขึ้นมอง เห็นระพีพรรณ ปวริศ
ปวริศเอื้อมมือไปจะพยุงให้ลุกขึ้น ลือชัยสะบัดออก วิ่งหนีออกไปทันทีด้วยความอาย ปวริศคว้าตัวไม่ทัน
“ชัย” ปวริศ ระพีพรรณวิ่งตาม
ระพีพรรณวิ่งตามปวริศมา ปวริศชะลอฝีเท้าลง เพราะลือชัยหายไปจากสายตาแล้ว มองหาทั่ว “หายไปทางไหนแล้วก็ไม่รู้” ปวริศเดินทาหาไปมุมนึง
ระพีพรรณกวาดสายตาไปทั่วบริเวณนั้น แล้วเห็น...ค่อยๆเดินเข้าหากองขยะที่กองพะเนินแทบสูงท่วมหัว เบื้องหลังกองขยะ สกปรกนั้นคือลือชัยที่ซุกตัวร้องไห้อยู่ ระพีพรรณอึ้งด้วยความเวทนา ค่อยๆขยับเข้าไปหา “ชัย...” ลือชัยเงยหน้าขึ้นยังตัวสั่นด้วยความกลัว “พี่เอง...พี่ระพีไง”
ปวริศที่ย้อนกลับมาขยับเข้ามาดู
“ชัย..ไม่ต้องกลัวนะ ไม่มีใคร ทำอะไรชัยหรอก” ระพีพรรณค่อยๆ เอื้อมมือไป
ลือชัยเหมือนจะกระถดหนี มือระพีพรรณสัมผัสที่ไหล่ ลือชัย...ลือชัยร้องไห้โฮออกมา ..เหมือนไม่เคยได้สัมผัสความจริงใจจากใครมาเลยตลอดชีวิต
อุไร โวยวาย “แล้วนั่นใคร สารรูปยังกะคนจรจัดข้างถนน แกพาเข้ามาในบ้านทำไม”
ลือชัยสั่นเหมือนคนจับไข้
“ลือชัยไงแม่”
“ลูกอีพะยอมน่ะเหรอ”
“เขาไม่สบายนิดหน่อยน่ะแม่”
“ที่นี่ไม่ใช่สถานสงเคราะห์ ไม่สบายก็เอามันไปส่งโรงพยาบาลโน่น แกเห็นบ้านนี้เป็นอะไร นึกจะต้อนรับใครก็ต้อนรับงั้นเหรอ”
ปวริศพยายามยิ้มสู้ “ผมแค่ช่วยพานายชัยเขามาส่ง”
“พากันออกไปเลย บ้านนี้ไม่ต้อนรับเสนียดจัญไรลูกหลานอีแย้ม”
อ่ำปราม “อุไร...ใจเย็นๆหน่อยสิ ฟังระพีมันก่อนได้ไหม”
“หนูไม่ฟังอะไรทั้งนั้น คนโคตรโน้นกับเรา ยังไงชาตินี้ก็ไม่เผาผีกัน”
ระพีพรรณแย้ง “แต่ยังไงชัยก็เป็นน้องของหนูนะแม่”
“แกนับญาติกับมัน ก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่ เอาเล้ย บ้านนี้มันบ้านแกนี่ เชิญพวกมันมาอยู่กันทั้งโคตรไปเลย” อุไรโกรธ ปึงปังออกไปทันที “ฉันจะเป็นฝ่ายไปเอง”