บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 20 หน้า 4
“จะรู้ไปทำไมวะ”
“แกกลับมาติดยาอีกแล้วใช่ไหม”
“รู้แล้วยังจะถามอีก เอาเงินมา”
“ไม่มี...ถึงมีฉันก็ไม่ให้ แกเคยรับปากไว้แล้วใช่ไหมว่าแกจะไม่กลับไปเล่นมันอีก”
“แม่อยากเห็นผมตายตรงนี้เลยใช่ไหม”
“ตายๆ ไปได้ซะเลยก็ดี ฉันจะได้หมดทุกข์หมดโศกกับแกซะที”
ลือชัยอาละวาดเพราะความอยากยา รื้อค้นข้าวของอย่างพร้อมจะทำลาย พะยอมทำใจแข็งกลับขึ้นไปข้างบน
พะยอมกลับเข้ามาในห้อง ปวดใจเป็นที่สุด เสียงข้าวของถูกทำลายอยู่ข้างล่าง ยิ่งเสียดแทงความรู้สึก เหมือนลูกทั้งคนกำลังจะตายไปต่อหน้าต่อตา
ลือชัยยังอาละวาด รื้อข้าวของทุกซอกมุม
พะยอม เดินลงมา “พอได้แล้ว แกอยากได้เงินก็มาเอา แต่อย่าทำลายข้าวของ”
ลือชัยวิ่งพรวดเข้ามา พะยอมเปิดกระเป๋าตังค์ จะหยิบเงินออกมาให้ ลือชัยไม่รอ ฉก แย่งไปทั้งกระเป๋า แรงปะทะทำให้พะยอมล้ม แต่ลือชัยก็ไม่สนใจ กวาดเงินที่มีทั้งหมดในกระเป๋า เขวี้ยงกระเป๋าทิ้ง แล้วโซเซออกไปจากบ้าน
พะยอมปล่อยโฮอย่างสุดแค้น เหมือนได้ฆ่าลูกให้ตายด้วยน้ำมือตัวเอง
แย้มแดกดัน “ก็มึงน่ะแหละ เลี้ยงมันเป็นเทวดามาแต่เล็ก แทนที่จะตีดัดสันดานมันบ้างไม่มีละ โตแล้วเป็นยังไงล่ะ ซึ้งไหมล่ะมึงทีนี้”
พะยอม นั่งกอดเข่าก้มหน้า “แม่... เท่าที่ฉันจำได้ ฉันเคยตีลูก แต่คนที่ชี้หน้าด่าฉัน ว่าลือชัยมันเป็นเทวดามาเกิดน่ะ แม่ไม่ใช่เหรอ”
“กูไม่เคยพูดยังงั้นโว้ย” แย้มตัดบท “แล้วนี่ ไอ้พงษ์มันว่ายังไง ลูกชายคนเดียว กลับไปติดยาอีกแล้วเนี่ย”
“ไม่ได้เจอหน้ากันหลายเดือนแล้ว”
“รู้ยังงี้ ไม่เอามันมาทำพันธุ์ซะก็ดี ไอ้ฉิบหาย ไอ้คนไม่มีความรับผิดชอบ”
พะยอมยิ่งขมขื่นเพราะทั้งหมด เกิดขึ้นจากการจัดการของแย้มทั้งสิ้น
สุดาวิตก “มีคนติยาอยู่ในบ้านนี่ ต้องระวังให้ดีๆ เลยนะ ขอดีๆ ไม่ให้ คราวนี้มันจะขโมยละ เผลอๆ มันจะฆ่าปาดคอเอา มันไม่สนหรอกเป็นพ่อเป็นแม่มันก็เถอะ”
“มึงหุบปากมึงไปเลย อีสุดา ไอ้ที่มึงพูดถึงอยู่ มันก็หลานกูโว้ย”