บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 2
ที่บ้านอ่ำ รูปถ่ายขัน รูปเดียวกับที่ใช้ตั้งศพ ถูกแขวนติดหลังหิ้งไม้ อ่ำวางโกศใส่เถ้ากระดูกลงบนหิ้ง
อุไรนั่งกอดเข่าอยู่มุมนึง “พ่อก็ไม่อยู่ซะคนนึงแล้ว นาเราก็ตั้งร่วมเจ็ดสิบไร่ แล้วเราแค่สองคนจะทำกันไหวเหรอแม่”
“ไหวสิ ยังไงก็ต้องไหว”
“งานมันหนักนะแม่”
“ก็ต้องลองกันดูสักตั้ง”
อุไรท้อใจ
ที่บ้านแย้ม โกศเถ้ากระดูกวางอยู่หน้ารูปตาเหมือนบนหิ้ง
ประยูรบอกแม่ “ทำไม่ไหวจริงๆ ก็ปล่อยให้คนเขาเช่าไปเถอะแม่ ไอ้พวกไม่มีนาของตัวเอง มีถมไป”
“ค่าเช่าแค่หยิบมือ มันจะไปพอกินอะไร ทำเองโว้ย กูจะทำเอง”
“ฉันช่วยแม่ไม่ได้หรอกนะ ปีหน้าฉันก็จะเรียนจบแล้ว ฉันก็ต้องไปทำงานของฉัน”
พะยอมเลี่ยง “ฉันก็ทำนาไม่เป็นหรอกนะแม่ ให้ฉันไปก้มๆ เงยๆ ยังงั้น...ไม่ไหวหรอก”
“งั้นก็เหลือมึงกับกูสองคน ไอ้ยงค์”
“สองคนก็สองคนแม่..ฉันเกิดมาเพื่อทำนาอยู่แล้ว”
“ดี... งั้นกูจะยกนาแปลงสี่สิบไร่ให้มึงเพิ่มอีกแปลงนึง ให้รู้กันเอาไว้ พวกมึงมีกันแค่สามคนพี่น้อง สมบัติมันไม่ไปไหนหรอก แต่ใครทำใครได้โว้ย”
ที่เรือนประยงค์ – อัมพร อัมพรที่นอนอยู่บนกระดานไม้อยู่ไฟ “ที่แปลงนั้นมันไม่ใช่ใกล้ๆ นะพี่ แล้วตอนนี้แม่พี่ก็ปล่อยให้คนเขาเช่าอยู่ไม่ใช่เหรอ”
ประยงค์อุ้มลูกอยู่ ”ถึงไกลไปหน่อย แต่ก็อยู่ติดถนนใหญ่ แล้วดินก็ดี มีคลองชลประทาน ทำนาได้ปีละสองครั้งเชียวนะอัมพร”
“แม่พี่แกมีข้อแม้อะไรหรือเปล่า”
“ไม่นี่ ไม่เห็นแกพูดอะไร”
“แล้วถ้าฉันจะชวนพี่กลับไปอยู่บ้านแม่ฉันล่ะ”