บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 2 หน้า 3
“ฉันเองก็ไม่อยากจะเซ้าซี้กับคนบ้ายังงี้หรอกแม่ เปลืองน้ำลายเปล่าๆ ฝากแกงเลียงให้พี่อัมพรด้วย พะยอม”
อุไรส่งหม้ออวยให้พะยอม แล้วพากันเดินออกกับอ่ำ
“ไปรับของมันมาทำไม อียอม มึงเป็นขี้ข้ามันรึไง” แย้มคว้าหม้ออวยจากมือพะยอมเหวี่ยงขว้างลงพื้น หม้ออวยฝาแตกกระเจิง แกงเลียงในหม้อหกเต็มพื้น
อุไรหันขวับกลับมา ฉุนเลือดขึ้นหน้า อ่ำได้แต่ยื้อแขนอุไรไว้ให้ใจเย็น ก่อนเรื่องจะบานปลายไปกว่านี้ “ช่างเขา..อุไร..กลับ” อ่ำดึงอุไรออกมา
“ถุย.. “ แย้มตะเบ็งเสียง “ชาวบ้าน ชาวช่อง ดูกันเอาไว้เหอะ กูอยู่ของกูดีๆ มันมาหาเรื่องกูถึงบ้าน อีแม่ลูกคู่นี้สันดานมันเหมือนผัวมัน พ่อมันไม่มีผิด”
พะยอมกระอักกระอ่วนและอับอายไม่น้อย
ที่บ้านอ่ำ อ่ำต่อว่าลูกสาว “เอ็งไม่น่าไปต่อปากต่อคำกับเขาเลย”
“ใครจะไปอดใจไหวล่ะแม่ มันไล่เรายังกะหมูกะหมายังงั้น”
“ทำนิ่งๆ เฉยๆ ซะ เดี๋ยวเขาก็เลิกราไปเอง”
“แม่พูดยังกะไม่รู้สันดานยัยแย้ม มันพูดเองว่ามันเผาพริกเผาเกลือสาปแช่งเราทุกวัน”
“เอ็งต้องนึกถึงพี่เอ็ง หลานเอ็งเอาไว้ให้มากๆ นะอุไร ยังไงเขาก็ต้องอยู่บ้านโน้น”
“ฉันจะหาทางยุให้พี่อัมพรหอบลูก พาผัวมาอยู่กับเราให้ได้ แม่คอยดูก็แล้วกัน” อุไรลุกหนีออกไป
ที่เรือนประยงค์ – อัมพรตอนเย็น
ประยงค์ยกสำรับอาหารเข้ามา กับข้าวมีเพียงปลาช่อนแบะท้องทำเค็มทอด อาหารสำหรับคนอยู่ไฟ “กินข้าว... อัมพร” อัมพรให้นมลูกอยู่บนกระดานอยู่ไฟ “ยงยุทธมันอิ่มพอดีละมัง หลับปุ๋ยเลย” ประยงค์ค่อยๆ อุ้มลูกออกมาใส่เปล
อัมพรกระถดตัวเองลงจากกระดานอยู่ไฟ ”พี่ต้องมาพลอยลำบากเพราะฉันแท้ๆ ออกนาเหนื่อยมาทั้งวันแล้วยังต้องมาหาข้าวหาปลาให้ฉันกินอีก”
“ก็เอ็งอยู่ไฟ ต้องเลี้ยงลูก เอ็งก็เหนื่อยเหมือนกันแหละอัมพร อย่าคิดมากเลย ถึงพี่ต้องเหนื่อยขนาดไหน พี่ก็เต็มใจแล้วก็ทนได้” อัมพรได้แต่ขยำข้าวกินไม่ลง “ฝืดคอรึไง พี่จะทำเป็นข้าวต้มให้ไหม”
“ไม่เป็นไรหรอกพี่ ฉันกินได้ วันนี้อุไรกับแม่ฉันอุตส่าห์มาเยี่ยม”
“อาอ่ำแกคงคิดถึงหลาน”
“แต่ไม่ได้ขึ้นมาบนเรือนนี่หรอก แม่พี่ไล่แม่ฉันกับน้องกลับไป” ประยงค์นิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออก “ฉันสงสารแม่ฉันนะพี่ยงค์ ถ้าขืนเป็นอย่างนี้เรื่อยๆ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะทนไปได้นานแค่ไหนนะพี่”
ประยงค์ลำบากใจ “ให้เวลาแม่แกอีกหน่อยเถอะอัมพร พี่ว่าอีกไม่นานแกก็คงจะดีขึ้น ท่าทางแกรักยงยุทธมันยังกะอะไรดี ซักวันแกคงจะอ่อนลงบ้างล่ะน่า”