บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 23
ปวริศใช้โทรศัพท์คุยกับระพีพรรณอยู่มุมนึง “เค้าเสียใจด้วยนะ ก็ยังดีที่ท่านไปอย่างสงบไม่เจ็บปวด อย่างน้อยท่านไปท่านก็ได้สมหวังกับสิ่งที่ท่านรอคอยมานาน.ได้..ได้ พรุ่งนี้เค้าจะรีบไปช่วยงานนะ”
ปวริศกลับเข้ามา เห็นประยูร สุดา ลลดา นั่งดูทีวีกันอยู่
ลลดาแซว “ต้องโทรหากันรายชั่วโมงยังงี้รักจริงหวังแต่งนะเนี่ย”
ปวริศไม่เล่นด้วย “คุณพ่อครับ น้าอัมพรเสียแล้วนะครับ”
“อ้าว...”
“จริงเหรอพี่ปวริศ” ลลดารีบหาโทรศัพท์ตัวเองกดหาธนา
“รดน้ำศพ บ่ายพรุ่งนี้ครับ”
สุดาทำทีเป็นเพิ่งรู้เรื่อง “น่าสงสารจริงๆ”
โทรศัพท์ประยูรดังขึ้น “มีอะไรแม่...”
สภาพข้าวของกระจัดกระจาย บางอย่างแตกพังฉิบหายเพราะแย้มระบายอารมณ์ แย้มนั่งร้องไห้เหมือนจะขาดใจตายอยู่กับพื้น ประยูร ปวริศ รีบเข้ามาในบ้าน สุดาตามมา
ประยูรเรียก “แม่...”
แย้มคร่ำครวญ “ไอ้ยูร...ไอ้ยูร”
ปวริศ ประยูร รีบเข้าประคองแย้ม “นี่มันเกิดอะไรขึ้นครับคุณย่า”
“มันไปแล้วยูร...มันไปแล้ว”
“ใคร...แม่พูดถึงใคร”
“ไอ้คนอกตัญญู ไอ้ลูกเสือลูกตะเข้ เลี้ยงยังไงมันก็ไม่มีวันเชื่อง... มันไปแล้ว มันไปแล้ว” แย้มฟูมฟาย
“ยงยุทธนะเหรอแม่”
“กูไม่น่าเลี้ยงมันให้เสียข้าวสุก”
ประยูรพูดกับสุดา “ไปหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้า เช็ดตาให้แม่ก่อนไป” สุดาลุกออกไป
ปวริศมองขึ้นไปชั้นบน ขึ้นบันไดไปดู
แย้มพล่ามวน ฟูมฟาย “มีอะไรก็ประเคนให้มันทุกอย่าง มันยังทำยังงี้กะกู ไอ้คนเนรคุณ”