บทละครโทรทัศน์ สุดแค้นแสนรัก ตอนที่ 23 หน้า 4
หทัยรัตน์ร้องไห้ “เขาทำยังงี้หมายความว่ายังไงได้ นอกจากเขาไม่ได้รัก ไม่ได้แคร์ความรู้สึกเค้าเลย”
“ให้พ้นอีกซักสองสามวัน อะไรๆน่าจะดีขึ้นน่ารัตน์”
“คนเราถ้าไว้เนื้อเชื่อใจกัน เรื่องแบบนี้ทำไมไม่มาปรึกษากัน ไอ้ที่เพิ่งขอแต่งงานมันเป็นแค่เรื่องโกหาหลอกลวงใช่ไหม”
ระพีพรรณได้แต่กอดปลอบใจหทัยรัตน์
บนศาลาตั้งศพ ธนา มยุรีย์ ช่วยกันรับพวงหรีด จากบุคคลและบริษัทต่างๆที่ทยอยส่งมาร่วมแสดงความเสียใจ เด็กวัดช่วยรับพวงหรีดไปแขวนตามมุมต่างๆ
อุไรนั่งไหว้ศพอย่างตั้งใจมั่น “พี่อัมพร ... พี่ประยงค์ช่วยดลจิต ดลใจให้ยงยุทธอย่าคิดทำร้ายตัวเองเลยนะ ช่วยเขาด้วยนะ ฉันสงสารหมอรัตน์” อุไรปักธูปลงกระถาง
ทวีเดินเข้ามาหา “กินข้าวกินปลาบ้างรึเปล่า”
“พี่ล่ะ กินอะไรบ้างรึยัง”
“กลืนอะไรไม่ลงเลย”
“ฉันก็เหมือนกัน ถึงพี่อัมพรเขาจะทุกข์เพราะยงยุทธมาตลอดชีวิตเขา แต่อย่างน้อย ก่อนสิ้นลม เขาก็ยังได้กอดได้จูบลูกรักของเขา ...ฉันดีใจที่สุดก็ตรงนี้”
“อีอุไร” แย้มก้าวพรวดพราดเข้ามากลางศาลา สุดาทำละล้าละลังไม่กล้าตามติดแย้ม “หนอย...ผีพี่มึงยังไม่ทันเผา มึงก็ดัดจริตบีบน้ำตาทำออเซาะพี่เขยมึงซะแล้ว อยากมีผัวตัวสั่นริกๆ ยันแก่เชียวนะมึง”
อุไรลุกพรวดเข้ามาเผชิญหน้าแย้ม “อีแย้ม มึงเสนอหน้ามาทำไม ใครเขาเชิญมึง”
ทวีปราม “อุไร...ใจเย็นๆ”
ธนา มยุรีย์ รีบออกมา
“ใจเย็นๆกะอีนี่น่ะเหรอ พี่ก็เห็นพี่ก็ได้ยิน ยิ่งแก่ปากมันก็ยิ่งกว่าส้วม มึงไสหัวมึงไปเลยนะอีแย้ม”
ระพีพรรณ อ่ำออกมาจากอีกทาง
“กูก็ไม่อยากมาเหยียบรอยตีนพวกมึงให้เป็นเสนียดกูหรอก พวกมึงเอาหลานกูมาคืนกูซะดีๆ พวกมึงเอาไปไว้ที่ไหน”
อ่ำพยายามอธิบาย “แม่แย้ม เข้าใจผิดแล้วล่ะ”
“มึงไม่ต้องมาตีหน้าซื่อ อีอ่ำมึงแหละตัวดี ทำเป็นถือศีลกินเจ กูว่ามึงนะแหละต้นความคิด หนอยจะดัดหลังกูเรอะ เอาหลานกูคืนมา เอาไปซ่อนไว้ที่ไหน”
แย้มถลันเข้าเงื้อง่าเหมือนจะตบอ่ำ อุไรปราดเข้าขวางชี้หน้า “กูตบมึงฟันปลอมร่วงแน่อีแย้ม ถ้ามึงทำแม่กู”